Desolate

Woensdag 13 maart, Hokitika

Nadat ik de camping voor vanavond gebeld had om te horen of er wel plaats was ben ik weer op pad gegaan. Het e-mailadres van Seaview Lodge bleek niet te kloppen, vandaar dat ik ook geen antwoord terug kreeg. Gelukkig kan ik de komende twee nachten terecht.

Over het stukje naar de Franz Josef gletsjer heb ik ruim een half uur gedaan, wat een bochten. Het hielp ook niet dat er een convoi exceptionnel voor mij reed, de enige vrachtwagen die ik de afgelopen dagen hier gezien heb. Uiteindelijk had ik de parkeerplaats bereikt waar de wandeling naar de gletsjer kon beginnen. Een prima gravelpad met onderweg info waar de gletsjer bijvoorbeeld een eeuw geleden eindigde of in 2009. En dan besef je dat het hard gaat met de opwarming van de aarde! De Franz Josef gletsjer krimpt elke dag 1.5 tot 7 meter. Als je uitgaat van een gemiddelde van 3 meter per dag, dan moet je over vijf jaar ruim vijf kilometer verder lopen om ‘m te bewonderen! De hele gletsjer is slechts tien kilometer, dus voor wie ‘m nog wil zien...

De route er naar toe was schitterend. Diverse watervallen en om je heen bergen, valleien vol grind, bomen en rotsen. De gletsjer zelf is natuurlijk ook bijzonder, vooral de kleuren van wit naar blauw. Op de terugweg begon het te regenen en kon de regenjas weer uit de tas. En die regen bleef met bakken uit de lucht komen, de hele route naar Hokitika.

Gelukkig waren er ook wat rechte en vlakke stukken om te rijden, zelfs met af en toe een huis en vee! Onderweg ook de grote aardverschuiving gepasseerd van eind februari; ze zijn nog steeds aan het opruimen. Echt apart om een heel stuk berg weggevaagd te zien. 

Van een huisarts kreeg ik de tip om in Hari Hari naar het strand te gaan, scheen bijzonder te zijn. Toen ik zag dat het strand nog 20 km enkele reis was en het nog steeds met bakken uit de lucht viel, ben ik gauw doorgereden.

Aangekomen bij de camping bleek het iets anders te zijn dan ik me had voorgesteld. Het slechte weer hielp ook niet mee, maar wat een troosteloze bende. Bij de receptie kwam mij een muis tegemoet toen ik op de eigenaar en zijn hond wachtte. Hij kan beter katten nemen. Maar goed, muizen ben ik niet bang voor dus ingecheckt. Het terrein blijkt een voormalig psychiatrisch ziekenhuis. Alle gebouwen - en de inrichting denk ik ook - staan er nog, het is oud en vervallen. Maar wel met uitzicht en vlakbij zee. De recensies waren lovend en veel verder had ik niet gekeken. De auto staat in de blubber met een beetje gravel en het verbaast me dat er nog zoveel mensen zijn. Met name backpackers die denk ik ergens in een van de kamertjes slapen, maar toch. Het hoofdgebouw heeft zoveel hokjes, kamers en andere ruimtes, je zit elkaar niet in de weg. Het is wel even zoeken, en dat bij daglicht. Ik denk dat ik vannacht geen sterren ga kijken;-)

Tijdens het eten in de keuken zag ik iets onder het broodrooster bewegen en ja hoor, weer een flinke muis. Bijna tam, want die ging mooi z’n gang. Ik heb heerlijk verder gegeten, maar heb wel bedacht dat ik morgen ergens anders heen ga. Een van de dames waarschuwde al dat de douches voor heel even warm en daarna koud water geven. Ik ga morgen wel douchen.

Gloeiwormen schijnen hier ook veel te zitten, vlakbij de accommodatie. Ik waag me er niet aan, ik neem aan dat deze hetzelfde er uitzien als die van gister.

Morgen belooft het weer droog te worden, dan ga ik naar de Hokitika Gorge. Dertig kilometer het binnenland in, schijn je mooi te kunnen wandelen. En daarna heb ik zojuist een overnachting geboekt bij Greymouth Kiwi Holiday Park. Het ligt dertig kilometer verder naar het noorden aan de kust. Ik denk dat ik mij daar beter op m’n plaats voel.