In the jungle!

Dinsdag 12 maart, Fox Glacier

Omdat het zo’n eind rijden was en ik bij de Fox gletsjer nog wat wilde wandelen, ben ik om goed half negen al gaan rijden. Eerst maar weer tanken en dat was hier niet goedkoop; 40 dollarcent per liter duurder dan aan de oostkust. Maar ja, hier in de bergen zuipt Count Dooku flink en zijn tankstations een zeldzaamheid.

Ik had wederom een prachtige route langs Lake Hawea, Lake Wanaka en de Haast Pass. Het leek of je middenin een ansichtkaart reed. Zon afgewisseld door donkere luchten en laaghangende bewolking om de bergen. Nog niet zo lang onderweg zag ik opeens een lichtbak met ‘Caution rockfall 16 km’. Er stond nog wat op, maar dat kon ik niet lezen met 100 km/uur. Moeten ze het bord maar bergopwaarts zetten, zou voor mij beter zijn;-) Na zestien kilometer was er niets te zien, nou ja genoeg maar geen stenen op de weg. Pas na ruim dertig kilometer was er een deel van de weg afgesloten. Je staat daar dan te kijken naar mannetjes die van een berg afdalen en een soort van verkeersregelaar. Die trouwens overal oog voor had, behalve voor z’n taak. Na een minuut of tien stonden we zelfs met vier voertuigen in de rij. Ik blijf het nog steeds bijzonder vinden dat je op highway 6, de enige weg naar de kust en het noorden zo weinig medeweggebruikers ziet. Degenen die je al ziet, rijden meestal de tegenovergestelde kant op. Aan de andere kant, er is ook niets te doen daar. Een weg met vele bochten en berg op en af. 

Af en toe heb je wel toeristische stopplekken en die staan dan meestal vol. Waar ze dan onderweg waren? Ik vind het trouwens knap dat iedereen het vindt, de meeste borden als je ergens naar toe moet staan er maar 1 keer. Voor de toeristische dingen maken ze wel een uitzondering en die worden vaak enkele kilometers van te voren al een keer aangegeven. Maar afslagen naar een andere highway of afrit? Één keer en gemist, jammer dan. Op deze route waren diverse stopmogelijkheden, maar de meeste ben ik voorbij gereden. Als je overal wilt stoppen schiet het helemaal voor geen meter op. En de watervallen vanuit de bergen zie je ook wel als je onderweg goed oplet.

Bij de Blue Pools ben ik wel even gestopt voor een frisse neus, wat tegelijkertijd ook een kleine inspanning was. De Pools liggen natuurlijk niet op de parking. Helaas maakte ik daar ook weer kennis met de sandflies. Ik ben nog niet van de littekens van de vorige af, grr. Daarna op honderd kilometer van de eindbestemming bij Knights Point geluncht, eindelijk weer zee! En nog meer sandflies. Het stukje highway langs Bruce Bay was wel bijzonder, bij extreem hoog water verdwijnt de weg deels in de zee en/of spoelen er stukken rots over de weg.

De weg was trouwens overal heel nat door hevige regenval de laatste dagen. Dan komt soms ook een stukje berg naar beneden, wat voor -gedeeltelijke- wegafsluitingen kan zorgen zoals eerder op de route. Misschien dat het door alle regen komt dat het hier zo groen is? Je waant je op sommige stukken net in een tropisch regenwoud, zoveel varens en ander groen. Ook de temperatuur lijkt erop; vies broeierig warm.

Uiteindelijk kwam ik dan aan bij Fox Glacier Campervan Park. Uiterst vriendelijk werd ik ontvangen en wegwijs gemaakt. Ik had onderweg al gezien dat de weg naar de Fox gletsjer was afgesloten voor alle verkeer, dus ook wandelaars. Maar daar had de man van de camping een oplossing voor. Iets verder terug was er nog een toegangsweg en die zou wel open zijn. Dus twee stoelen op ‘mijn’ plekje gezet met daartussen de opgehangen natte was (die ik vanochtend in Wanaka nog gedraaid heb) en op pad gegaan. De desbetreffende weg en parking gevonden en toen ik bijna aan het eind van het pad was begon het toch te regenen! Gelukkig had ik mijn regenjas mee. Helaas was er slechts een klein stukje van de Fox Glacier te zien, door alle bewolking. Een pad wat naar de afgesloten parkeerplaats verderop moest leiden was niet te vinden daar, dus maar weer terug naar de auto. En zodra ik weer op de grote weg was, kon de zonnebril op en de airco aan; wat warm!

Aan de andere kant van het dorp kon je tien kilometer verderop naar het Peak Viewpoint, om onder andere de gletsjer, Mount Tasman en Mount Cook te bewonderen. Ook daar was weinig te zien door de bewolking. Dus ook nog maar naar Lake Matheson gereden, wat spectaculaire uitzichten moest geven. Er waren diverse wandelroutes naar en om het meer, waarin je de bergen weerspiegeld kon zien. Maar ook hier rimpelig water en geen top te zien door de bewolking. Ondertussen had ik het zo bloedje heet, dat ik halverwege rechtsomkeert heb gemaakt. De rest van de route zal best mooi geweest zijn, maar ik was er klaar mee.

Terug op de camping hing de was er nog net zo nat als voor vertrek, dus alles maar in de droger gestopt. Ik hoop echt dat de kleren thuis nog weer schoon worden, want het wassen hier is drie keer niks. Na het eten in de schemering om de hoek bij de camping de Minehaha Walk gedaan, naar een bos waar gloeiwormen zitten. In Te Anau betaalde je bijna honderd dollar om ze te zien (in een grot) en hier heb je ze gratis. Een gloeiworm is een gloeiworm wat mij betreft, dus prima zo. Voor mij gingen enkele mensen het bos in, nog net op zo’n moment waarop je het pad een beetje kunt onderscheiden. Op een gegeven moment troffen we elkaar en nadat in verschillende bosjes en struiken de led-verlichting was gaan branden hield ik het voor gezien en ben terug gelopen. Het zijn minieme witte en groene puntjes, best mooi om een keer gezien te hebben. Maar dat was het ook. Inmiddels was het goed donker en hilarisch om te merken hoe verschillende mensen daar mee om gaan. Met veel kabaal, grote schijnwerpers of de slappe lach. Mijn ogen waren al aan het donker gewend en ik kwam ze dan ook stilletjes tegemoet. Veel mensen hadden een slecht geweten;-)

Na een heerlijke douche (die eindelijk op de juiste hoogte hing!) is het al bijna weer bedtijd. Morgen rijd ik verder naar Hokitika. En wat betreft heimwee? Totaal geen last van! Als ik hier mijn werk van kon maken dan wist ik het wel;-)