Once in a lifetime!

Donderdag 14 maart, Greymouth

Dat psychiatrie niet mijn ding is, is nu wel meer dan bevestigd. Zelfs de huisvesting roept weerstand op. Ondanks dat mede reisgenoten het helemaal geweldig vonden, had ik een ‘unheimisch’ gevoel. Gisteravond deed de WiFi het niet in het hoofdgebouw en heb ik gauw het blog en de foto’s geüpload bij de receptie wat eigenlijk niet mocht. Het warm water bleek ook op, het regende nog steeds en ik had er helemaal de pest in. Tegen donker maar in de auto gaan zitten en tot mijn verbazing hadden zich een stuk of tien auto’s om mij heen verzameld, bijna motorkap aan kofferbak. Allemaal op zoek naar een enigszins minder blubberig stuk.

Vanmorgen was het een schitterende en droge zonsopkomst aan zee. Het eerste wat ik zag bij binnenkomst in het hoofdgebouw was wederom een dikke muis die door de gang liep. Die beesten leven daar echt in het paradijs, alles staat open en er is eten genoeg. Omdat ik vroeg was, heb ik toch maar de douche geprobeerd en warempel: warm water. Ik durfde het er echter niet op te wagen om mijn haar te wassen; ik zat niet te wachten op een koude douche. Na een snel ontbijt ben ik voor vertrek naar Aiden de eigenaar gelopen en gezegd dat ik vanavond niet terug zou komen. Hij vroeg of ik het een ‘bit creepy’ vond, maar dat was het niet. De start gister in de stromende regen was al slecht en alles bij elkaar vond ik het niks. Ik had al betaald voor twee nachten en kreeg niets terug. Prima, hij had ook wel geld toe kunnen krijgen als ik maar weg mocht;-) De WiFi deed het nu wel weer, hij had ‘m gereset. Mooi, maar een beetje laat.

Om tien uur had ik een afspraak met Matt Newton, van Precision Helicopters. De afgelopen dagen hebben we regelmatig gemaild en gebeld om te kijken wanneer de vlucht door kon gaan. Het was nog niet gemakkelijk, want het weer werkte niet echt mee. Bij elke geldopname heb ik wat geld opzij gelegd, want ik wilde héél graag een vlucht in de bergen en boven de gletsjers maken. Nu had ik de kans en wanneer doe je nou zoiets? Bij de vorige gletsjers vlogen de heli’s af en aan, maar daar kreeg je niet zoveel waar voor je geld. Meestal twintig minuten en zij vliegen ook met slecht (bewolkt) weer. Dit adres had ik van de Domburgse familie gekregen. Matt vliegt voor zichzelf en neemt ruim de tijd en vliegt alleen als je ook wat ziet.

Een kwartier voor de afgesproken tijd stond ik bij zijn kantoor, vlakbij de wandeling naar de Hokitika Gorge. Maar wie er ook op kwam dagen..niemand. Steeds mijn NZ Sim telefoon gecheckt maar geen bericht of gemiste oproep. Ik heb geprobeerd hem te bereiken, maar uitgerekend vandaag was mijn bundel van Vodafone verlopen. Wat nu? Rond half elf heb ik uit pure noodzaak m’n Nederlandse netwerk maar ingeschakeld, ik hoop dat de kosten meevallen! Ik moest internet hebben, want het laatste contact was via mail geweest. Helaas geen bericht, dus zijn telefoonnummers maar gebeld van kantoor en mobiel. Geen gehoor. Uiteindelijk nam op het nummer buiten kantoortijden zijn dochter op. Ze vond het heel vervelend en zou direct op zoek gaan naar Matt. Die belde later terug en het bleek een groot misverstand. Ik had bij hem een vlucht geboekt, maar ook een jongedame Ingul uit Israël. Hij had haar vanmorgen gebeld dat het twee uur verschoven zou worden in verband met de bewolking, maar dacht dat zij en ik dezelfde persoon waren. Beide spreken we niet zo goed Engels en hij wist niet beter dan dat er een iemand mee ging. Ondertussen was het al elf uur, dus ben ik naar de Gorge gereden en heb daar een wandeling gedaan. Ultrakort van nog geen twintig minuten heen en terug, de rest was afgesloten. Het water was ook niet felblauw, maar troebel grijs door alle regenval en modder van de afgelopen dagen. En de swingbridge was ook weer leuk;-) Ruim op tijd was ik weer bij de auto om nog wat te eten en ben toen weer terug gereden.

Met veel verontschuldigingen en groot enthousiasme werd ik ontvangen door Lilly en Possum, zijn dochter en haar hond. Omdat de andere passagier er nog niet was, zijn Matt en ik door Lilly naar de schuur gebracht achter het kantoor waar de heli stond. Samen hebben we ‘m eruit geduwd en mocht ik alvast plaats nemen voorin. Zo zijn we het korte stukje naar kantoor gevlogen en dat was mooi, want ik kon blijven zitten waar ik zat. Met het beste uitzicht!

En wat was het gaaf! De vijftigjarige Matt vliegt al dertig jaar en kent het gebied daar op z’n duimpje. We zijn via de Rakia River naar de westkant van de Alpen gevlogen, naar de Wilkinson Glacier met z’n watervallen. En daarna naar de Ramsay Glacier aan de oostkant van de Alpen, aan de kant van Christchurch. We vlogen tussen de 1 en 2.5 kilometer hoogte, spectaculair. Omdat er af en toe wat bewolking in de weg zat, moest Matt soms improviseren. Helemaal niet erg, het was fantastisch! Op tweederde van de vlucht heeft hij de heli even geparkeerd en konden we foto’s nemen. Zelfs in de sneeuw! Daarna heb ik van plaats gewisseld met Ingul, vond ik wel zo netjes. Ook achterin was het genieten geblazen. Na bijna een uur kwamen we terug en net voor de landing maakte Matt nog even een wheely met de heli. M’n oren zaten nog lange tijd dicht.

Wat een ervaring, om nooit te vergeten! Helaas kwam daar wel een eind aan en ben ik terug gereden naar Hokitika om boodschappen te doen bij de New World. Daarna via de goed begaanbare highway 6 verder naar het noorden gereden, waar ik overnacht in Greymouth. Nog even snel het bed verschoond, twee wasjes gedraaid en gedroogd en zelf heerlijk lang gedoucht. Ik kan er weer tegenaan!