Rain!

Woensdag 27 februari, Manapouri

Na een nacht vol flinke regenbuien klaarde het in de loop van de ochtend op en vertrok ik rond tienen in de stralende zon. Heel ver zou ik niet meer komen zonder te tanken, dus eerst maar op zoek naar een pomp. Hier was de benzine een stuk goedkoper en met korting had ik een volle tank voor honderd dollar. Deze etappe had Count Dooku wel meer dorst gehad, slechts 1 op 9 had -ie gereden.

Omdat het weer verbeterde heb ik er voor gekozen om toch via de Southern Scenic route naar Manapouri te rijden. Er was wel veel wind, maar het reed lekker door. Na een poosje besloot ik te stoppen in Riverton om daar te wandelen. Ik stapte uit met zon maar binnen een mum van tijd werd het donker en stormde het zowat. Ik zag de bui letterlijk en figuurlijk aankomen, dus bij de plaatselijke VVV geschuild en tevens twee wandelroutes gekregen. Na verloop van tijd heb ik de auto opgezocht maar aangezien het bleef regenen besloot ik de eerste wandeling naar Hilltoppers Lookout in More’s Reserve maar over te slaan. Volgens de jongeman van de VVV was het een beschutte wandeling door het bos, zo nat zou ik niet worden. Ja, ja, waar heb ik meer zulke uitspraken gehoord? Vijftien kilometer verderop kon ik de schitterende Long Hilly Walking Track naar een goudmijn lopen, zo’n anderhalf tot twee uur. Toen ik daar aan kwam plensde het nog steeds en dreigende wolken kwamen over de bergen mijn kant op. Jammer, maar ik loop toch echt voor mijn plezier en niet om nat te worden.

De regenjas die ik gisteren in Invercargill heb gekocht heeft z’n dienst al goed bewezen. Een flinterdunne poncho houdt deze wind en regen echt niet tegen. De Fiordlanden staan er ook om bekend dat het gemiddeld 200 dagen per jaar regent. En dan niet zoals bij ons van die druilerige lange natte dagen, maar korte en hevige buien. Het is trouwens wel een prachtig gezicht, de bergen om je heen en dan die mist en onheilspellende bewolking... En soms een paar kilometer verderop heb je een strakblauwe lucht en zon. Zo kwam ik ook aan in Orepuki, bij Gemstone Beach. Tot ik een paar honderd meter op het strand was en er van het ene op het andere moment een dikke bui naar beneden viel. De zon ging weg, het werd donker en toen zeiknat. En dat binnen een paar minuten. Hardlopend terug naar de auto, want ik heb geen regenbroek..

In Clifden ben ik gestopt bij de Suspension Bridge over de Waiau River. Een bijzonder staaltje oud handwerk. Maar ook daar stond ik in de regendruppen, dus maar weer verder. In deze regio lopen wel weer lekker veel schapen én koeien. Het is toch een mooier gezicht met wat leven in de bergen, want al rijdend zie ik vaak tientallen kilometers niemand.

Na zo’n vier uur en 165 kilometer kwam ik aan bij Possum Lodge in Manapouri. Een leuke camping met vriendelijke eigenaars. En ik sta op een prachtig plekje, aan de rand van een bos(je) en binnen 25 meter van de rivier. En hoera, ze hebben een extra toiletgebouw neergezet bij de unpowered sites. Zo fijn als je ‘s nachts niet zo’n eind hoeft te sjouwen!

Inmiddels scheen de zon weer en heb ik het paadje afgelopen langs de rivier naar het Visit Centre voor de cruise aanstaande vrijdag naar de Doubtful Sounds. Het is echt een fantastische omgeving hier.

Omdat het te koud is om buiten te zitten en het af en toe weer nat is, ben ik in de gemeenschappelijke huiskamer gaan zitten om mijn route over het Zuidereiland verder uit te stippelen. Er moet wel wat meer gas op de plank of ik moet dingen overslaan, want zo wordt het eind maart voordat ik de oversteek kan maken. En op het Noordereiland is ook nog zoveel te doen. Een luxeprobleem, al die keuzes;-)