Timaru: a strange city!

Jullie hebben er even op moeten wachten, daarom nu twee blogs. Jullie reacties zijn trouwens ook genieten hoor!

Donderdag 14 februari, Timaru

Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: Count Dooku had er weer zin in vandaag, een pak van mijn hart! Vanmorgen had ik wel spierpijn, maar dat was ook niet zo verwonderlijk na de tocht van gisteren. Voor vertrek alvast de overnachting in Timaru geboekt, dit keer op een wat luxere camping met meer voorzieningen en vlakke veldjes. Ik ben even klaar met deze berg: alles is en staat scheef, het is klimmen en klauteren om bij de keuken of het toilet te komen, er is geen plek om je toilettas droog neer te zetten (tenzij het gras droog is), koken doe je met het hele veldje op 1 gasstel en afwassen is ook een crime. Ondanks alle ongemakken was het een fantastische plek en zeker een aanrader! Voor de niet-kampeerder zoals ik was het een bijzondere ontdekking, maar ik ben wel benieuwd wat er nog meer mogelijk is op campinggebied.

Al mooi op tijd hebben we ons wederom berg op en berg af door alle haarspeldbochten geworsteld en opnieuw van de prachtige uitzichten genoten. Die vervelen nooit. Foto’s kunnen niet uitdrukken hoe het voelt op het moment dat je ze neemt; zo overweldigend mooi. Om stil van te worden.

Via de 75 en 76 terug richting Christchurch gereden om vervolgens naar het zuiden af te zakken op de 1. Het lijkt op de kaart misschien een snelweg maar het is niet meer dan een tweebaans weg waar je 100 mag tenzij anders aangegeven. Gelukkig is de maximum snelheid vaak lager, dan valt het niet zo op dat Count Dooku er in de bergen moeite mee heeft. Op diezelfde 100 km weg mag zelfs gefietst worden! Ik vind het bikkels, de kamikaze fietsers die ik ben tegengekomen.

Na twee en een half uur -intensief- rijden ben ik in Ashburton gestopt voor een bakkie. En laat ik nou net gestopt zijn vlakbij een soort woonmall/winkelcentrum. Op mijn boodschappenlijstje stond onder andere een emmer, dus op naar de plaatselijke Gamma. Het zal jullie niet verbazen dat die ook mega was. Maar, een emmer hadden ze en gelijk ook maar wat scherpe mesjes en wasknijpers gekocht. Verderop zat een New World supermarkt; die keten had ik nog niet bezocht dus dat was uiteraard een bezoekje waard. In vergelijking met de Pack ‘n Save en de Countdown past deze beter bij mij. Ook groot, maar veel overzichtelijker, super aardige medewerkers en mooie kortingen met de toeristen klantenpas;-)

Onderweg waaide het flink, ondanks dat het steeds vlakker werd. Aan mijn rechterkant had ik steeds een geweldig uitzicht op de bergen (al een deel van de Southern Alps?). De verschillende rivieren die ik overstak waren allemaal opgedroogd, een bizar gezicht. De waarschuwingsborden van extreme droogte en brandgevaar staan er dan ook niet voor niets. Ik had er graag foto’s van genomen, maar de weinige uitzichtpunten en parkeerhavens worden ongeveer 300 meter van te voren aangegeven. Tegen de tijd dat ik ze zie moet ik vol in de remmen en stoppen op een 100 km/uur weg om rechts af te slaan. Leek mij niet verstandig.

Na 233 kilometer en zes uur later arriveerde ik dan eindelijk bij Glenmark Holiday Park in Timaru waar mij een warm welkom wachtte. Inmiddels werd het steeds bewolkter en de voorspellingen gaven regen aan. Dat klopte. Tegen de avond begon het te regenen tot in de vroege ochtend. De temperatuur was echter nog steeds korte broeken weer en morgen zou het weer volop zon zijn. Ik vond het wel even prima zo.

Omdat ik nog steeds niet tevreden was met de indeling van alle spullen heb ik de auto opnieuw ingepakt. Ik moet er tenslotte nog wel even mee en ik wil me er niet de komende weken aan blijven ergeren. Ben benieuwd hoe lang het nu duurt!

In de fijne keuken een lekkere hutspot gemaakt en gegeten. Ik was er samen met een stel Amerikanen en een local aan het koken, maar die waren niet zo spraakzaam. Als jullie nog tips hebben wat je aan gezond warm eten kunt maken met 1 kookpan en 1 spekpan? Tips zijn welkom. Houd er wel rekening mee dat ik een kleine koelkast heb die het net zo vaak wel als niet doet..

Vrijdag 15 februari, Hectors’ Coastal Track & Caroline Bay

Gisteren had ik van de aardige receptiedame een kaart gekregen van Timaru. Ik wilde graag op ontdekkingstocht en had gevraagd om leuke wandelroutes. Zij had twee opties, eentje langs de kust en eentje naar een park, allebei op zo’n zes kilometer afstand.

Voordat ik op pad ging heb ik gebeld met de Vodafone klantenservice. Gister had ik op advies van mijn Duitse buren (waar ik trouwens ook nog rijst, pasta en peper van kreeg omdat zij verder zouden reizen naar Azië) een prepaid SIM kaart van Vodafone gekocht. Degene die ik van Spaceships had gekregen kon ik niets mee. Een lokale telefoonkaart is handig als je wilt bellen naar een camping of om onderweg even iets op te zoeken. Gisteravond had ik het voor elkaar dat ik er 20 dollar op gezet had, toch kreeg ik berichten dat ik nog maar 1 dollar tegoed had. Vanmorgen was het tegoed nog steeds 1 dollar, dus maar eens even gebeld. Nadat ik mij door een flink keuzemenu geworsteld had kreeg ik een man aan de lijn die net zo beroerd Engels sprak als ik en dan ook nog met een Chinees accent. Het gesprek is opgenomen voor trainingsdoeleinden; ik denk dat de aanstormende callcentermedewerkers in een deuk zullen liggen! Maar, we zijn eruit gekomen en mijn tegoed is aangevuld.

Rond half elf ben ik uiteindelijk op pad gegaan en het begon al goed: de route was afgesloten. Dat was aan de rechter kant van de Saltwater Creek, dus ik dacht slim te zijn en aan de linker kant het pad te volgen. Ook dicht. Er stond een soort van alternatieve route aangegeven via het industrieterrein. Die klopte ook niet, want her en der stonden borden dat je er niet door mocht of waren de wegen doodlopend. Uiteindelijk na vele omzwervingen via een dog park en de begraafplaats op de juiste route terecht gekomen. En dat was een kadootje: Patiti Point aan de kust van de Pacific Ocean. Heerlijk die lucht. Helaas zag je daar ook de gevolgen van de aardbevingen en erosie; hele stukken waren weggeslagen.

Hectors’ Coastal Trail leidde mij via bijzondere paadjes, de containerterminal en de haven naar Caroline Bay. Schijnt in de top 10 van Nieuw-Zeelands mooiste stranden te staan. Dat snap ik wel, moet je alleen niet rechtsaf kijken als je op het strand staat..

Verder omhoog gelopen via Blackett’s Lighthouse naar de Dashing Rocks, waar je een fantastisch uitzicht had. Inmiddels was ik al best ver van huis, hoewel ik nog wat verder had willen lopen. Toch maar omgedraaid en via het park teruggelopen naar het centrum.

Gister vielen namelijk mijn badslippers na meer dan 20 jaar trouwe dienst uit elkaar, dus moest ik op zoek naar nieuwe. Vlakbij de winkelstraat zag een soort van gepensioneerde stadswacht mij op de kaart kijken en vroeg of -ie kon helpen. Nou graag! Hij wees mij diverse winkels waar slippers te koop waren en de kortste route terug naar de camping. De slippers waren snel geregeld, de weg terug was nog een behoorlijk eind. Ondertussen was ik de plaatselijke ambupost gepasseerd. Helaas niemand buiten gezien, anders had ik graag even een kijkje willen nemen. Onderweg nog een klein stukje meegepakt van de Botanische tuinen (die dan weer midden in een industriegebied liggen) en na 4,5 uur was ik weer terug. Gauw de korte broek aan en met de vermoeide benen omhoog. Al met al heb ik ruim 15 kilometer gelopen en niet alleen op glad en vlak terrein.

Omdat ik nog steeds twijfel of ik morgen westwaarts rijd de bergen in of verder naar het zuiden afzak heb ik advies gevraagd aan de aardige dame van de receptie (nadat ik eerst had doorgegeven dat de wandelroute op bepaalde stukken dicht was). In eerste instantie wilde ik iets terug naar het noorden naar Pleasant Point, maar daar is eigenlijk niets behalve dat het de naam heeft. Alleen een oude trein die slechts op bepaalde zondagen rijdt en verder wat toeristische dingen. De dame vertelde verder dat het momenteel in de bergen richting Lake Tekapo en Mount Cooke ontzettend druk is. Het is Chinees Nieuwjaar en het stikt er van de toeristen. Nou, dan ga ik mooi verder naar het zuiden! Ik kreeg als tip om verder te rijden naar Hampden en daar een hike te doen naar de Moeraki Boulders en de vuurtoren. Ook zouden daar pinguïns te zien zijn, dus dat lijkt me wel wat. Straks alvast een overnachtingsplek proberen te regelen, kijken waar ik boodschappen kan doen, wat er verder te zien is en dan morgen op pad. Soms kom ik tijd tekort;-)