Tongariro Alpine Crossing: I made it!!

Vrijdag 29 maart, Turangi/Tongariro National Park

Gisteravond ontmoette ik opnieuw het Zwitserse koppel, leuk om te horen wat zij de afgelopen week gedaan hebben. Ik heb al vroeg een poging gedaan om te gaan slapen, omdat de wekker om 5.00 uur af zou gaan. Helaas kon ik de slaap niet zo goed vatten; vast gezonde spanning. Want vrijdag was er een ‘go’ voor de Tongariro Alpine Crossing, nadat het twee dagen gecanceld was ivm te harde wind woensdag en regen op donderdag.

Als je in Nieuw-Zeeland bent en van lopen houdt, dan moet je dit echt doen. Het schijnt de op een na mooiste dagtrack ter wereld te zijn. Bijna twintig kilometer waar je 6-8 uur over doet. Via de camping had ik een shuttle bus geregeld die mij om 5.50 uur op zou halen bij de ingang. En naar de start bij het Mangtepopo car park zou brengen en ‘s middags bij de finish op het Ketetahi car park weer ophalen. Met eigen auto is geen optie, want je mag er niet (lang) parkeren.

Er werd geadviseerd om vijf lagen kleding en stevige wandelschoenen aan te doen, veel eten en drinken mee te nemen, regenkleding, zonnebrand, telefoon, EHBO spullen, camera en sjaal en handschoenen. Ik had een rugzak vol, met bijna alle items. Bij de start zou het zes tot tien graden zijn en bij de Red Crater slechts net boven het vriespunt. Daarbij maakt de wind het snel fris. Aangezien ik bij min tien slechts drie lagen draag tijdens het lopen, leek vijf mij dan ook behoorlijk overdreven. Kort na de start had ik de jas al uit. Na verloop van tijd een andere, dunnere jas weer aangetrokken en afwisselend weer uit en aan. De rugzak was best zwaar, maar gelukkig ging er in ieder geval water en eten uit.

Samen met het Duitse echtpaar Andreas en Britta en de Duitse vrouw Esther stonden we op tijd klaar, maar wie er ook kwam: geen busje. Ruim twintig minuten na de afgesproken tijd kwam er een pensionado aangereden die volgens ons nog maar net wakker was. Hij had z’n zaakjes nog niet goed voor elkaar, was z’n bril, zaklamp en pen kwijt, rommelde wat in de auto en uiteindelijk nadat we onze gegevens hadden achtergelaten en een uitgebreide safety briefing hadden gehad vertrokken we dan eindelijk om half zeven. Veiligheid nemen ze bij zo’n wandeling heel serieus. Als we bij de laatste hut waren moesten we hem smsen, dan wist hij dat we het zwaarste stuk hadden gehad en over twee uur bij de car park waren. Ook als je aan het begin besloot om terug te keren (wat diverse mensen hebben gedaan) moest je bellen en werd je opgehaald. En als er onderweg wat gebeurde was er een noodnummer, naast 111 uiteraard.

Om kwart over zeven werden we uitgezet, nadat hij ons nog op het hart drukte om als team te gaan lopen, voor de veiligheid en het welbevinden van iedereen. En om half acht gingen we dan echt van start! Het was bewolkt, maar het klaarde steeds meer op en de uitzichten waren grandioos. Vele mensen liepen vandaag, omdat het een paar dagen gecanceld was. Niet vervelend overigens, want je liep allemaal dezelfde kant op en haalde elkaar steeds in na een fotomoment of pauze. Esther had enorm lange benen, dus die liep al gauw vooruit. Ik liep hijgend als een oud postpaard de bergen op en gelukkig liep Britta nog langzamer;-) Soms liepen we hele stukken samen en altijd wachtten we ergens onderweg op elkaar. Via Mangatepopo Hut en Soda Springs klommen we naar grote hoogte op Mount Tongariro. Mount Ngauruhoe was naast ons zichtbaar, soms met de top in de wolken.

Aangekomen bij de South Crater, de Red Crater en de Emerald Lakes was het WAUW!! Bijna buitenaards, zó fantastisch en bijzonder! Dan ben je het steile klimmen en 200 meter bijna loodrecht dalen in een klap vergeten. Inmiddels begon de zon te schijnen en na een gezamenlijke lunch ben ik verder gelopen via Blue Lake, de North Crater naar Ketetahi Hut. Inmiddels liep ik samen met Esther. Zij had al wel binnen kunnen zijn, ware het niet dat ze haar tas vergeten was... Zeven kilometer extra die bikkel! We hebben keurig onze chauffeur ge-sms’t en hij zou om drie uur op de parking zijn. Wij waren er om kwart voor drie, Andreas en Britta een half uur later. De chauffeur was in geen velden of wegen te bekennen, dus wij dachten dat hij zich wederom verslapen had. Tot er een vrouw in een soortgelijk busje aan kwam rijden, dus maar gevraagd of zij toevallig naar de camping in Turangi ging. En ja hoor, het bleek de echtgenote. Haar man had autopech onderweg gekregen dus heeft zij ons met een ander busje opgehaald. Binnen twintig minuten waren we terug. Met een paar zere p.t.n, een verbrand hoofd en best wel moe, maar wat was het het waard! Het voelt als een paar van de afgelopen tochten gecombineerd met de slotdag van de Nijmeegse Vierdaagse. Ik heb het volbracht, op 9 plakken brood, ruim 3 liter water, 2 joghurt muesli repen, 1 chocolade noten reep en 1 banaan.

Na een heerlijke hete douche heb ik gelijk maar eten gekookt, ik had flinke trek;-) Van Britta kreeg ik een magnesium bruistablet, voor het herstel en wie weet tegen de spierpijn. Met z’n allen hebben we gezellig gegeten en afgewassen, zo is mijn Duits vandaag ook gelijk weer bijgespijkerd.

Morgen ga ik de toerist uithangen en rijd dan tegen de avond naar de oostkust. Waar ik zondag denk ik helemaal niets doe..