It wasn’t easy!

Zondag 14 april, Paihia/Russell

Het is al weer even geleden dat ik een flink stuk gewandeld heb, dus met een strakblauwe lucht en zon vanmorgen op pad gegaan. Dit keer het deel van de Coastal Walkway naar Paihia. Het eerste stuk hoog boven het water via het slingerende paadje langs de rotsen ging prima. Tot je opeens midden op de drukke doorgaande weg eindigt. Geen bordje te zien, dus via het strand naar Paihia gelopen. Nu was het nog laag water en kon dat, vanmiddag zal het wel een uitdaging worden. Het strand ging op sommige stukken over in rotsen, dus soms was het klimmen.

Uiteindelijk kwam ik bij de wharf uit, echter stonden er allemaal hekken. Tot zover ik kijken kon. Ik had ook geen zin om een heel stuk terug te lopen, dus er maar overheen geklauterd. Als iemand zou vragen wat ik aan het doen was, dan zou ik zeggen dat ik de Coastal Walkway liep en verdwaald was;-) Maar niemand keek raar op, dus ben ik de steiger opgelopen naar de ferries.

Aan de overkant ligt namelijk Russell, vroeger ‘Hell Hole of the Pacific’ geheten. Het is een van de oudste Europese nederzettingen, met de oudste kerk van het land uit 1836. Tegenwoordig heet het ‘Romantic Russell’, maar ik vond er niets romantisch aan. Het is toeristisch, met mooie en dure huizen én een heuvel. En daar moest ik natuurlijk bovenop staan:-)

Nou, dat viel niet mee. Omdat het water opkomend was, durfde ik het niet te riskeren om via het strand te gaan. Een alternatieve route ging over een asfaltweg. En uiteraard aan het einde nog vele traptreden. Maar dan had je wel weer een schitterend uitzicht! Heerlijk in het zonnetje een poos blijven zitten en geluncht. Ik zag via een ander pad diverse mensen omhoog komen - zonder natte voeten - dus gevraagd of het al hoog water was. Dat wisten ze niet, want er liep ook een route door het bos.

De gok maar genomen en de langere route terug gelopen. Wederom slecht aangegeven, maar in dit geval moest ik heuvelafwaarts en kon het niet misgaan. Ergens halverwege zag ik een bord met een andere wandelroute naar Russell, voor als het hoog water was. De oorspronkelijke route was ik al kwijt, ze heten hier blijkbaar allemaal anders. Gelukkig ben ik met droge voeten bij de ferry aangekomen voor de overtocht terug naar Paihia.

En daar moest ik nog een uurtje teruglopen. Inmiddels was het echt hoog water en dus een flink stuk langs de drukke weg, gelukkig wel op een smal voetpad. Vanaf de brug kon ik weer het rotsenpaadje boven het water volgen alleen zat er wel een klein stukje strand bij, voor een huis langs. Ik had nog een piepklein stukje om te lopen en kon nog net op m’n knieën onder een laag overhangende boom door zonder nat te worden. Het zal er vast komisch uitgezien hebben.

Rond half vier was ik terug op de camping, ongeveer tien kilometer gelopen en geklauterd. Het was wederom genieten geblazen vandaag, maar ik merk wel dat ik ook fysiek moe wordt. Het lopen gaat niet meer zo makkelijk en m’n conditie is nog steeds prut. Deze week kom ik een beetje tot rust denk ik. Van de twee A4-tjes vol met dingen die ik graag wilde zien of doen heb ik bijna alles afgestreept. En wat ik nog meer gedaan heb!

Morgen reis ik 200 kilometer naar het zuiden en blijf twee nachten in Orewa. De allerlaatste camping! Nog lekker relaxen, de auto leeghalen en de koffer inpakken. Van daaruit is het nog geen vijftig kilometer naar Spaceships in Auckland, waar ik woensdag afscheid moet nemen van Count Dooku. Dan is het gedaan met de rust, want dan dompel ik mij nog twee dagen onder in de miljoenenstad. Zal wennen zijn;-)