Bye, bye Count Dooku!

Woensdag 17 april, Auckland

Vanmorgen was het dan zover, afscheid nemen van Count Dooku. Ook al was het een 14 jaar oud en afgetrapt barrel en heb ik ‘m meerdere malen verwenst, je raakt er stiekem toch ook wel aan gehecht:-)

Op de camping alles nog een keer nagelopen en de koffer en rugtas ingepakt. Daarna bij de lokale BP getankt en gestofzuigd. Want ook al hoef je ‘m niet schoon in te leveren, het was wel hard nodig en zo wilde ik ‘m niet achterlaten.

Toen was het echt tijd om naar Spaceships in Auckland te rijden, ruim 40 kilometer verderop. Dit keer de navigatie maar wel aangezet, want ik had op Maps al gezien dat het niet heel simpel was. Een uur later was ik er dan eindelijk. In en rondom zo’n miljoenenstad is het uiteraard druk en dat nog niet eens in de spits. Wel een prachtig gezicht als je vanuit het noorden de skyline van Auckland ziet! Bij Spaceships op het terrein stond het erg vol, gelukkig kon ik ‘m nog ergens tussen drukken. Binnen vijf minuten was alles afgehandeld, zonder dat ze een blik in de auto hebben geworpen. Na een toiletbezoek vroeg ik of ik de kilometerstand nog mocht fotograferen en toen stond Count Dooku al in de garage. Dat was snel! De afhandeling kreeg ik direct op de mail, met daarin ook de kilometerstand.

Vijfenzestig dagen heb ik rondgetoerd in Count Dooku en samen hebben we 6.516 kilometer afgelegd. Op 623 liter benzine, wat gemiddeld nog best goed is als je alle bergen meerekent. Ook nog vele kilometers heb ik per trein en bus afgelegd en niet te vergeten te voet!

Om naar het hotel te komen had ik openbaar vervoer nodig. Op advies van de jongeman aan de balie kon ik het best naar het Penrose train station lopen en dan met de trein naar Britomart. Ik had geen idee wat hij bedoelde, maar toch die kant op gelopen. Net voor het station was een bushalte en toen ik de ingewikkelde kaart bestudeerde stopte er een bus. De chauffeuse vroeg of ze kon helpen en ik legde uit waar ik heen moest. Ze vond dat ik er helemaal niet aan moest beginnen om met de bus te gaan, veel te ingewikkeld vanaf daar.

Dus de koffer alle trappen opgesleept om naar het perron aan de andere kant van het spoor te komen, waar ook een kaartjesautomaat stond. Gelukkig kon er contant betaald worden en op goed geluk had ik voor 5.50 dollar een enkele reis naar Britomart. Rond half een stond ik op een groot ondergronds perron waar ik mijn kaartje moest inleveren om er uit te kunnen.

En daar sta je dan, in Auckland! Het was nog geen kilometer lopen naar het Ibis budget Central hotel en dat was maar goed ook. Inmiddels had ik het knap warm van dat gezeul met die zware koffer. De straten zijn hier niet vlak, het straatje naar het hotel is zelfs steil te noemen. Eigenlijk mocht ik pas na 14.00 uur inchecken, maar de dame achter de balie vond het zo leuk wat ik de afgelopen weken gedaan heb dat ik al eerder in de kamer mocht. Waarschijnlijk hielp het ook wel mee dat ik twee nachten bleef en al betaald had.

Ondanks de slechte recensies op internet vind ik het een prima kamer. Je hebt een bed, eigen toilet en douche en een kitchenette met magnetron en waterkoker waar je zelfs ook nog kunt koken. Okee, het is niet groot, best lawaaiig omdat je midden in het centrum zit en je hebt geen kast of vast bedlampje, maar daar kan ik prima om slapen. Ik zit op de vierde etage, met balkon en uitzicht op andere gebouwen waarvan eentje zelfs een tennisbaan op het dak heeft!

Omdat ik de hele middag nog had, ben ik maar weer aan de wandel gegaan. Via Queen Street terug naar Britomart, waar ik de bushalte van Sky heb opgezocht voor de transfer naar het vliegveld. In het hotel kan ik morgen een kaartje kopen en elke tien minuten gaat er een bus. Je doet er gemiddeld een uur over, het vliegveld ligt ruim dertig kilometer naar het zuiden. Geeft me mooi de gelegenheid om nog meer van Auckland te zien.

In het zonnetje naar Queens Wharf gelopen, waar onder Nederlandse vlag de Holland-America Line ‘Noordam’ lag afgemeerd. Zo groot! Genietend over alle steigers geslenterd en m’n ogen uitgekeken. Morgenochtend ga ik Auckland verkennen vanaf het water en ‘s middags van grote hoogte op de Sky Tower. Ik heb nu nog maar een klein stukje ontdekt, hoewel het toch al acht kilometer lopen was.

Nu ga ik lekker genieten van een bakkie thee waarvoor ik niet een eind hoef te lopen, een ‘echt’ bed én het feit dat ik vannacht zo vaak naar het toilet kan als ik wil. Zonder sterren te kijken;-)