Swing bridge!

Donderdag 28 februari, Kepler Track

Na een koude nacht werd ik al vroeg door de vogeltjes gewekt, waarna ik me nog lekker een keer omgedraaid heb. Een kruikje zoals thuis was wel fijn geweest vannacht.

Gelijk maar even de wekelijkse check van de auto gedaan, want ik heb zo het idee dat er af en toe wat olie verdwijnt. Het kan natuurlijk ook van mijn voorgangers zijn wat ik op de gravel zie, maar even checken kan geen kwaad. Bij het ophalen werd mij verzekerd dat alles nagekeken en bijgevuld was maar dat het onderweg mijn eigen verantwoordelijkheid is. Toch staat het peil nu precies tussen vol en leeg. Ik weet natuurlijk niet wat het twee weken geleden was, dus maar even een mail gestuurd naar Spaceships wat voor olie er in moet.

Gister gaf de aardige dame van de camping als tip om een stuk van de Kepler Track (60 km) te gaan lopen. Op zo’n 7 a 8 kilometer van de camping kon ik de route oppakken. Daar kwam zoals gewoonlijk een stuk bij, maar na eerst even de besneeuwde toppen vanaf Frasers Beach te hebben bewonderd kwam ik dan op de parkeerplaats bij Rainbow Reach. Onderweg weer geen hond tegengekomen, maar tot mijn verrassing stond de parking onderaan de gravelweg bijna vol.

Op het bord eerst eens even georiënteerd waar ik mij precies bevond op de route en waar ik heen wilde. De route naar de Moturau Hut en Shallow Bay leek mij wel wat. Duur 3-5 uur en 12 kilometer. De tijden en afstanden moet je hier wel met een korreltje zout nemen, dus ik ging maar gewoon op pad. Voor mij doemde al gelijk zo’n swing bridge op, lekker smal en hangend aan stalen kabels. Ik schreef het al eerder, soms is het een uitdaging om ergens te komen. Nou ja, even slikken en weer doorgaan. Daarna volgde een schitterende hike, eerst steil omhoog zodat mijn beenspieren weer flink geprikkeld werden. Door soms bijna surrealistisch bos, prachtig groen met mos en varens, langs de rivier en in de verte bergen met besneeuwde toppen of bergen met alleen een rijtje bomen erop.

Verderop volgde nog een swing bridge, maar daar was de vorige peanuts bij. Hier mocht je met maximaal tien mensen tegelijk op. Nou, in je eentje ging het al net als op de Foveaux Strait: van voor naar achter van links naar rechts. Je hoopt maar dat ze het jaarlijkse onderhoud niet vergeten zijn..

De rivier was zo helder, dat je er van alles zag zwemmen. Ook liep er een prachtig stuk door de wetlands. Uiteindelijk kwam ik op een splitsing waar ik moest kiezen naar welke hut ik wilde. Diverse mensen gingen voor de Moturau Hut, dus ging ik voor de andere. Na korte tijd stond je aan Lake Manapouri, wat mooi wat mooi! Echter, geen hut te zien. Daarvoor bleek je nog een stuk langs het kiezelstrand te moeten lopen en door het bos. Bij aankomst daar eerst maar eens even geluncht - en met zo’n uitzicht smaakte dat toch echt lekker. Ik heb m’n handen wel even in het water gestoken; brrr koud! Het meer is ook 447 meter diep. Vandaag stond er geen wind, dus zo glad als een spiegel.

Omdat ik nog wel lekker liep ben ik teruggelopen naar de splitsing en heb de andere hut ook nog bezocht. Waar het uitzicht minder mooi was, meer drukte en heel veel sandflies. Ik had het al wel gezien en liep dezelfde route omgekeerd weer terug naar de parking. Al snel liep ik met een Canadees echtpaar, Kevin en Sophie. Hij was een gepensioneerd luchtmacht piloot en zij z’n schattige vrouw. Anderhalf uur hebben we gekletst over van alles; de volgende reis gaat denk ik naar Canada;-)

Om drie uur waren we terug op de parking alwaar ze afscheid namen met een dikke knuffel. Uiteindelijk heb ik vier uur gelopen en 15 kilometer, geweldig. Terug op de camping had ik inmiddels antwoord van Spaceships. Niets teveel, alleen een overzicht van de types olie in de zomer en winter. Een dezer dagen rijd ik wel even langs een garage.

Morgen kan ik relaxen op de cruise naar de Doubtful Sound en zaterdag vertrek ik naar Milford. Op de terugweg overnacht ik op een DOC camping en daarna twee nachten in Te Anau. Want er moet ook weer eens gewassen worden.