Appreciation!

Vrijdag 12 april, Paihia/Opua

Nog maar net wakker of mijn overbuurman kwam bezorgd vragen of het wel goed ging. Nou, volgens mij wel. Hij en zijn vrouw waren bang dat er iets aan de hand was of dat ik misschien verdwaald was, omdat ze al twee dagen geen reuring hadden gezien bij mijn auto. Zó lief! Uitgelegd dat ik veel en lang weg was geweest en dat de tweede accu van de auto leeg is en het daarom ‘s avonds donker is in mijn auto. Later sprak ik de overbuurvrouw en die vertelde dat ze gisteren zelfs bij de receptie is gaan vragen of ze wisten waar ik was. Gelukkig bestaan er ook nog goede mensen op deze wereld! Ik zei tegen haar dat ik vandaag ging wandelen richting Opua, maar dat hoefde ze nou ook weer niet te weten;-)

De camping ligt ongeveer halverwege de Coastal Walkway van Paihia naar Opua, beide kanten op is het een uur lopen. Vanmorgen was het eerst zonnig weer, maar aangezien er een buitje over kon drijven rond de middag ben ik al vroeg op pad gegaan in plaats van te blijven lummelen. Het was een smal paadje, langs en op de rotsen. Soms steil of glibberig, maar met prachtige uitzichten. Door een mangrovebos(je), waar je goed het verschil zag op de heen en terugweg met het opkomende water. De mooie baaien, het verschillend kleurende water, de rotsen, de bootjes, alles was de moeite meer dan waard.

Op weg naar Opua kwam ik een oudere man tegen die het pad aan het herstellen was. Gezellig met hem gepraat en hij vertelde dat hij dit na zijn pensionering vrijwillig was gaan doen. Vanaf de Haruru Falls is hij al achttien maanden bezig om de wandelpaden te verbeteren en onderhouden. Als toerist vind je het vaak vanzelfsprekend dat er een goed en begaanbaar pad ligt, maar dat is het zeker niet. Op grote hoogtes en bijna onbereikbare plekken staan routebordjes en ligt er toch enigszins een pad. Mensen zoals hij zijn onbetaalbaar.

Aangekomen in Opua heb ik de grootste blue berry muffin uitgezocht die ik maar kon vinden. Met de papieren zak in de hand ben ik teruggelopen richting de camping en gelukkig trof ik de man onderweg opnieuw. Ik overhandigde hem de zak en zei dat ik het enorm waardeerde wat hij aan het doen was. Dat het echt niet vanzelfsprekend is en dat daar best even bij stil gestaan mocht worden. Het ontroerde hem zichtbaar en voordat ik het wist kreeg ik twee dikke smakkerds, op elke wang een.

Ik werd er zelf ook haast emotioneel van, maar gelukkig konden we er samen om lachen en hebben nog een poosje verder gekletst. De wandeling daarna was nét een stukje mooier dan de heenweg:-)

Gelukkig bleef het bij een paar spetters regen en veel zon, dus vanmiddag heerlijk in de korte broek buiten vertoefd. Ondertussen maar weer een was gedraaid, want ik red het net niet tot thuiskomst. De laatste week Nieuw-Zeeland is ingegaan, wat gaat de tijd toch snel!