Bad and better weather!

Vrijdag 15 maart, Richmond

Vanaf gisteravond is het gaan stortregenen en dat heeft lang aangehouden vandaag. Ik had een camping geboekt in Richmond vlakbij Nelson en dat was meer dan driehonderd kilometer rijden. Daar doe je best lang over en ik wilde onderweg graag wandelen, dus de wekker vroeg gezet. Maar toen het zo regende en de weersverwachtingen niet veel beter waren ben ik wat later weggegaan.

Op deze camping was het helemaal niet erg dat het zo nat was. Een leuke plek, gezellige mensen en onbeperkte mega snelle WiFi. Ik kreeg nog een tip voor een spray tegen sandflies, maar toen ik die zo rook dacht ik bij mezelf dat het ‘m niet ging worden. Het is een soort Deet en de mensen die het gebruiken ruik je al van verre. En als het nou helpt; ze slaan nog net zo om zich heen als degenen die het niet gebruiken. Ik houd het bij Aloë vera achteraf. De tee-tree olie ben ik mee bekend, heb het nu echter niet voorhanden en dit werkt ook.

Om negen uur ging ik dan echt op pad en heb in Greymouth eerst 55 liter getankt. De wijzer stond onderaan, maar er ging geen lampje branden. Ik wilde er ook niet op wachten;-) Een klein uur later ben ik gestopt bij de Pancake Rocks & Blowholes in Punakaiki. Het regende nog steeds flink, maar ja dat moest ik toch wel gezien hebben. Het was twintig minuten heen en terug, dus regenjas aan en gaan. Bijzonder was het wel, maar net als zoveel toeristische dingen heeft het de naam en wordt er van alles aan gedaan om mensen te trekken. Er lag zelfs een geasfalteerd (!) wandelpad naar toe. Nadat ik het rondje gelopen had gauw weer terug naar de auto om de natte rommel uit te doen. Helaas droogt het niets de laatste dagen, handdoeken en kleding zijn nog steeds nat de volgende morgen. Dus bij de verzameling gegooid, vanmiddag belooft het in Nelson 23 graden te worden en droog.

De route langs de westkust heet Great Coast Road en behoort tot de mooiste wegen ter wereld aldus Lonely Planet. Nu met regen en harde wind was de zee prachtig. Het is een weg met veel bochten en berg op en af. Zoals zovele hier, maar nu was ik er met al die nattigheid wel klaar mee. Het is echt mooi hoor, maar na een tijdje ga je je er aan ergeren dat je over 50-60 kilometer een uur doet. Gelukkig zaten er af en toe ook wat vlakke stukken in, dat scheelde nog iets. Na een tijdlang regen kwam de mist, ook niet fijn daar. Bijna gelukkig ging het weer over in vertrouwd regen. 

Net voor Westport zag ik een afslag naar Cape Foulwind en daar wilde ik heel graag wandelen. Het miezerde op dat moment, dus de afslag genomen en maar hopen dat het droog werd. Toen ik op de parking bij Tauranga Bay aan de zuidkant van de route aankwam hoosde het. Ik ben een tijdje in de auto blijven zitten om even bij te komen van het rijden en te bedenken wat ik zou gaan doen. De seal kolonie was slechts 15 minuten verderop en nat geregend was ik toch al. Of zou ik met de auto naar de noordkant van de route rijden en kijken hoe het daar was? Terwijl ik daar zo zat werd het lichter en droger en dat leek het ook wel een tijdje te blijven. Wel de regenjas aangedaan voor de laatste spatters en op naar de zeehonden. Vanaf een plateau op twaalf meter hoogte kon je de baby seals zien en horen huilen, wachtend op hun ouders met voedsel. Aangezien het nog steeds droog was ben ik in sneltreinvaart naar Cape Foulwind Lighthouse gelopen. Dat zou heen en terug twee uur zijn, dat moest vast korter kunnen. En dat kon: anderhalf uur. Met het hemd nat op de rug kwam ik weer bij de auto. Maar verder droog gebleven;-) En het was mooi! Een gravelpaadje slingerend langs de baaien en hoog boven de rotsen (wel steil af en toe), met geweldige uitzichten. Ik heb nog wel iets met vinnen zien zwemmen, die af en toe met een boogje uit en in het water doken. En dat tussen die rotsen in de ruige zee. Dit vond ik ja veel mooier dan die rare pannenkoeken. En dan te bedenken dat Abel Tasman vanaf deze plek in 1642 voor het eerst Nieuw-Zeeland zag! Heeft -ie vast van genoten;-)

Eenmaal terug op highway 6 begon het als vanouds weer te plenzen. En dat bleef een hele tijd doorgaan. Soms een paar kilometer droog en dan begon het weer. Ik heb deze route wel net zoveel auto’s gezien als de vorige twee weken bij elkaar. Wat een drukte! Het is hier ook anders, meer bewoning en andere natuur. Door de regen waren de watervallen wel goed zichtbaar en liepen soms over de rotswand pal naast en op de weg. Wat mij vandaag opeens opviel is dat de herfstkleuren hun intrede doen. In de valleien zie je af en toe tussen het groen wat geel en rood. Over een paar weken zal het prachtig zijn. Ook heb ik zelfs twee keer een bord gezien dat er de komende negentig kilometer geen tankstation te vinden was. Nou, die borden heb ik de hele reis nog niet eerder ontdekt.

Omdat er meer bewoning was, deed de autoradio het ook weer eens. Gevalletje koelkast: doet het vaker niet dan wel. Met veel gekraak hoorde ik de verschrikkelijke berichten over de aanslagen in Christchurch. Het is hier dan wel 250 kilometer vandaan, maar het raakt je toch. Omdat je hier rijdt, verblijft en gastvrij wordt ontvangen voelt het toch ook een beetje als ‘mijn’ land. Op de Queen Street camping waar ik om kwart over vier dan eindelijk aan kwam na ruim 300 kilometer volg ik het nieuws op de voet.

Het is een vrij nieuwe camping, alles goed voor elkaar en een heel aardige eigenaresse. En het is hier warm en droog! Het ligt wel onder de aanvliegroute van Nelson, maar het is gelukkig geen Schiphol.

Vandaag zit ik precies op de helft van mijn reis! Ik heb er inmiddels al meer dan drieduizend kilometer opzitten en zoals de reclame van autoverhuurder Jucy zegt: “The glass is half full, and the other half was delicious”.