Beware of the sniffer dog!

Vrijdag 8 februari, luchthaven Perth Australië

En dan opeens ben ik ‘down under’. Het ging niet zonder slag of stoot (Schiphol gister was er niets bij) maar dat lezen jullie straks.

Na heel wat heen en weer gewandel op Changi Airport in Singapore kon ik vanaf 8.30 uur lokale tijd boarden en zoals het Aziaten betaamd gaat alles keurig in de rij en op tijd. En schoon en netjes dat het daar was! Volgens schema precies om half tien vertrokken. Volgens mij hadden de piloten en stewardessen haast; naar mijn idee ging het plankgas zowel in de cockpit (met gierende banden en welhaast verbrande remschijven bij de landing) als in de cabine. Tijdens de ruim vijf uur durende vlucht zat ik naast een Brits echtpaar. Nou ja naast; ik zat er in eerste instantie tussenin! Hoe ze dat bij het inchecken ook bedacht hadden? Gelukkig hadden ze geen ruzie en ben ik doorgeschoven naar het raam. Na wat geklets en alweer een warme maaltijd heb ik nog wat geslapen. Helaas was het van korte duur, want al een uur voor de landing moest de stoel weer rechtop, bekerhouder ingeklapt (wat daar de noodzaak van is snap ik nog steeds niet), spullen opgeruimd en dat kwamen ze elke vijf minuten checken. Ze hadden echt haast. Dus heb ik bij mijn buren maar even foto’s gekeken -met uitleg- van hun reis naar Nieuw-Zeeland. Leuk hoor!

Tja, toen kwam het. Ooit weleens een aflevering van Border Security: Australia’s Front Line gezien? Nou, ik wel. En dan weet je dat ze in Australië echt streng zijn! Op voorhand had ik al buikpijn van het transitvisum waar nauwelijks aan te komen is. Daar heb ik nu niemand over gehoord, dus dat zal goed gekomen zijn. Maar ja, dan moet je eerst je koffer ophalen, via Exit van het vliegveld af en weer opnieuw inchecken bij New Zealand Air. Klinkt makkelijker dan het is.

In het vliegtuig werden van die geel/oranje kaartjes uitgedeeld waar je van alles in moet vullen. Ik heb het gevraagd en voor transfers hoefde dat niet. Drie keer raden? Na een lange wachtrij werd ik bij mijn beurt teruggestuurd om alsnog het kaartje in te vullen: Wat kom je doen, hoe lang, wie is jouw contactpersoon in Australië, wat is je beroep en tien vragen over oa medicijnen (opiaten), fruit, geld, kado’s etcetera. Bij twijfel moest je ‘ja’ invullen. Dus voor de zekerheid maar het vakje van medicijnen aangekruist. Ik had nog een paar Liga’s (met krenten) in de tas, maar dat is geen fruit/noten of zaden leek mij. De aardige luchthavenmeneer bij de start van de rij vond het zielig dat ik weer opnieuw achteraan moest sluiten, dus mocht ik via een ander poortje om zo weer vooraan aan te sluiten. Nou, de medewerker achter de balie geloofde niet in mijn lieftallige verschijning. Omdat ik een ‘ja’ had ingevuld kreeg ik een soort code op mijn briefje. Nadat we nog even gekletst hadden keek -ie me nog een keer aan en kwam er nog een code op. Alsof eentje niet genoeg was!

Ik mocht wel mijn koffer ophalen (die gelukkig op de band voorbij kwam) en toen in de rij voor Exit. En dat betekende dus dat ik weer een alternatieve rij in moest, als ware ik een crimineel... Het zal wel aan de medicijnen liggen, dacht ik in mijn naïviteit. Tot ik helemaal aan het eind van de hal (wrang genoeg op een paar meter van de schuifdeuren van ‘de vrijheid’) opnieuw in een rij moest staan. Voor mij stonden zo’n tien mensen, met bagage tussen twee lijnen en touwen met een meter ertussen. En daar kwam -ie: de enige echte ‘bio-sniffer dog’! Ik wist van TV dat als de hond naast je gaat zitten het foute boel is. Twee werden eruit gepikt en toen moest ik tussen de lijnen gaan staan. Koffer voor mij, rugzak op de schouder. Ik heb dan de neiging om de labrador even te knuffelen, maar dat leek mij in deze omstandigheden niet heel verstandig. Rechts van mij bleef de hond wat drentelen en op een gegeven moment ging -ie rechtop tegen mijn rugzak staan. Nou ja, hij ging in ieder geval niet zitten. Toen moest -ie van de begeleider nog een keer links van mij en wederom stond -ie rechtop tegen mijn rugtas. Ik bood aan -behulpzaam als ik ben- om de tas even op de grond te zetten. Nou, als blikken konden doden had ik nu dit blog niet geschreven... En ja hoor, de hond ging keurig naast mij zitten.

Mijn tas werd afgepakt en op een balie gezet, waar al meer uitgepakt werd. Even later werd ik erbij geroepen, bij ‘meneertje bad cop’. Of het mijn briefje was, met mijn handtekening, mijn tas, of ik wist wat erin zat, of ik de vragen had begrepen etcetera. Ik mocht alleen met ja of nee antwoorden. Maar soms is er gewoon geen ja of nee. Dus hoe je het ook wendt of keert, ik werd daar ter plekke voor leugenaar uitgemaakt waarop een fikse straf kon staan! Hij heeft stuk voor stuk de rugtas uitgepakt en alles bevoeld, beknepen en geroken. De pakjes Sportlife heeft -ie bestudeerd als kwamen ze van Mars. De Liga was volgens hem niet de oorzaak dus ik moest iets verstopt hebben. Hij vond dat ik veel opladers, stekkers en 1 liter sealbags bij mij had, die kon ik hier ook wel kopen. Ten eerste: waar bemoeit -ie zich mee? En ten tweede wìl ik hier niet eens langer blijven dan strikt noodzakelijk. Nadat alles demonstratief uitgestald was, was meneertje nog niet overtuigd van mijn onschuld en haalde hij er een collega bij. Die mevrouw dacht gewoon praktisch: heb je in de afgelopen dagen misschien fruit in de tas gehad? Want zo’n sniffer dog heeft een hele goede neus! Helaas, dat had ik ook niet. Zij vond het prima zo en ik mocht gaan, dus met enige tegenzin zei meneertje tegen mij dat ik zelf mijn tas weer mocht inpakken en vertrekken. Blijkbaar keek ik een beetje boos aangezien hij vroeg wat er aan de hand was. Met ‘You made a big mess of it’ had ik geloof ik wel zijn grens bereikt, dus heb ik gauw m’n spullen gepakt en was het eindelijk exit!

Wat de hond dan wel geroken heeft? In het vliegtuig kregen we een zakje met van die gedroogde doperwten, rijstcrackers en pinda’s. Die heb ik onbewust in mijn rugtas gestopt maar gelukkig voor de Exit er weer uitgehaald. Dat zal de hond geroken hebben bedacht ik mij later. Maar dat hoeft meneertje nu niet meer te weten.

En daar zit ik dan, wachtend op het laatste deel van mijn vlucht. Gister kreeg ik al bericht dat mijn vlucht met ruim twee uur vertraagd is. In plaats van 8 uur wachten is het nu 10 uur wachten. Ach, ik heb vakantie. En dus mooi even tijd om mijn blog bij te werken. Als ik het vliegveld weer af mag, dan vlieg ik straks om 02.15 uur lokale tijd voor een vijf uur durende vlucht naar Christchurch waar ik zaterdagmiddag om 13.05 uur eindelijk voet zet op Nieuw-Zeelandse bodem!