Kia ora; Welcome to New Zealand!

Zondag 10 februari, Christchurch

Eindelijk, zaterdagmiddag (jullie tijd vrijdagnacht) ben ik gearriveerd in Nieuw-Zeeland. Urenlang heb ik op de luchthaven van Perth doorgebracht. Om buiten even een luchtje te scheppen leek mij niet verstandig; het was daar 36 graden. Daarbij sleepte ik mijn koffer de hele tijd mee en ik was bang dat er ‘gedoe’ zou komen als ik er weer in wilde. Gelukkig was de temperatuur binnen prima, dus werd het wachten tot de incheckbalie voor New Zealand Air openging. De WiFi was prima en ook weer wat gegeten en gedronken - om maar in het ritme van de vliegtuigmaaltijden te blijven. Helaas werkte mijn bankpas niet, gelukkig de creditcard wel. Tijdens mijn gedrentel daar kwam ik de sniffer dog met zijn begeleider tegen. Veiligheidshalve ben ik er met een grote boog omheen gelopen!

Halverwege de avond kon ik inchecken en begon mijn koffer alvast aan het laatste deel van de vlucht. De man achter de balie was blijkbaar niets gewend, want hij plakte er een grote, oranje sticker op met ‘HEAVY’ inclusief tilinstructies. Je kunt het overdrijven. Daarna wilde hij bewijs zien dat ik binnen afzienbare tijd weer naar Nederland zou vertrekken. Volgens mij zijn Australiërs van nature wantrouwend; dat kan haast niet anders. Gelukkig zat mijn retourticket in de rugtas, want mijn koffer was al uit het zicht. Omdat de vlucht meer dan twee uur vertraging had, kregen we van de vliegmaatschappij een waardebon van 15 dollar (€9) voor jawel, eten en drinken. Hoewel ik nog uren de tijd had, ben ik na het inchecken gelijk naar de Security check gegaan. Je weet maar nooit wat ze nu weer bedacht hebben. Uiteraard moest mijn hele inboedel weer in verschillende bakken en ikzelf door de scan. Die nog een keer moest, want ik had mijn riem nog om (had de dame bij de band ook niets van gezegd). Met een zucht van verlichting pakte ik alles weer in en liep verder. Tot ik een paar meter verderop tegen werd gehouden door een ‘big mama’ met een gevaarlijk uitziende stick die mij sommeerde om mijn tas open te maken en met gespreide armen en benen te gaan staan. Wat nu weer?! Een gezin met kleine kinderen moest hetzelfde, dus daar stonden we dan. Zij scande mij helemaal met dat ding en ging toen verder met die familie. Ik dacht dat het klaar was maar nee, ik moest wachten tot zij klaar was. Met alles. Pfff, je zou toch denken dat je Australië wel uit mag. Na enige tijd stopte zij die stick in een apparaat en hoera, alle lampjes brandden groen. Ik nam tenminste aan dat dat een goed teken was. En ja hoor, we mochten gaan. Toch wilde ik weten waar ik van verdacht werd; ik moet het tenslotte wel allemaal ondergaan. Dit keer ging het om explosieven. ‘t Is weer eens wat anders dan fruit.

Na heel lang wachten kwam rond 01.30 uur het juiste vliegtuig aan taxiën. Bijzonder om te zien wat er in korte tijd tijd gebeurt; enkele busjes vol met schoonmaaklieden worden uitgeladen, vracht en bagage arriveert, de catering wordt ingeladen en nog veel meer. Na verloop van tijd gingen de piloten en stewardessen door de slurf en daarna mochten wij dan ook. Binnen een mum van tijd zat iedereen en twaalf uur nadat ik geland was steeg ik om 02.45 uur weer op. Het eten kwam al snel, dus daarna nog heerlijk een paar uurtjes gedommeld. Ook tijdens deze vlucht werden van die briefjes uitgedeeld, deze keer in het blauw en beter begrijpbaar. Toch heb ik het meerdere malen gelezen en mijn antwoorden gecheckt. Inmiddels had ik het al drie keer nacht zien worden, dus zo helder was ik niet meer.

Om 13.30 uur lokale tijd zette ik dan eindelijk voet op Nieuw-Zeelandse bodem. En hier was ik wél welkom, binnen het half uur was ik met mijn koffer al van het vliegveld af en zat ik in de juiste stadsbus op weg naar het hotel. Op het vliegveld weigerde mijn pinpas wederom, maar gelukkig kreeg ik met mijn creditcard wel geld uit de ATM. Na een sight seeing van ruim een half uur ben ik uitgestapt bij de Public Bus Interchange, het lokale busstation. Op loopafstand van het Break Free on Cashel hotel. Met mijn wazige hoofd een stuk om gelopen zo zag ik vandaag, maar wat was ik blij dat ik er was. Het vooruitzicht van een douche en bed, hoe fijn. Toch moest het bed nog even wachten. Het leek mij verstandig om maar gelijk in het ritme van de dag hier te komen en ik moest nog boodschappen doen. Op internet even gezocht naar een supermarkt en de Countdown zou op een kleine kilometer afstand zitten. De offline maps aangezet en met mijn vermoeide en nu wel volgelopen benen op weg in 30 graden. Wat er gebeurd is weet ik niet, maar ik kwam na vele omzwervingen uit bij de Pack ‘n Save. Ook goed. Als je daar binnenstapt weet je niet wat je ziet! Denk aan Ikea en dan voor de dagelijkse boodschappen. Ik wilde even snel boodschappen doen; nou dat snel kun je wel vergeten... Het is mega, het is druk en van alle producten zijn minstens 10 tot 20 soorten zo lijkt het wel. Uiteindelijk had ik mijn karretje gevuld met onder andere zonnebrandcrème, brood (naar Duits recept, lekker bekend), fruit en thee. Terug in het hotel eerst maar wat eten gemaakt (wat je al niet kunt doen met een waterkoker), want dat was alweer een tijdje geleden. Om 21.15 uur kon ik m’n ogen echt niet meer openhouden en ben ik lekker mijn bedje ingedoken.

Na tien uur onafgebroken te hebben geslapen stapte ik vanmorgen redelijk helder weer uit bed. Op mijn gemakje ontbeten en een plan gemaakt voor vandaag. Op zondag zullen ze hier ook wel naar de kerk gaan, dus in de buurt van hotel op zoek. Ik kwam uit bij een Katholieke kerk of Pinkstergemeente. Tja, met beide ben ik niet opgegroeid. Uiteindelijk bij de Christchurch Cathedral Transitional terechtgekomen, een soort ‘noodkerk’ omdat de oorspronkelijke kathedraal bij de aardbeving in 2011 grotendeels verwoest is. Van buiten lijkt het wel aardig op een kerk (ondanks het dak van golfplaten), maar van binnen leek het wel zo’n evenemententent met een betonnen vloer. Omdat het binnen zo warm was, werden aan alle kanten de deuren opengegooid. Met als gevolg dat er tijdens de dienst diverse toeristen (lees: Aziaten met fotocamera’s) binnen kwamen. De kerk is namelijk elke dag te bezichtigen. Bijzonder om een dienst in het Engels mee te maken!

Terug in het hotel de korte broek en wandelschoenen aangetrokken om de stad te verkennen. Nu kun je het op de toeristische manier doen met bijvoorbeeld de oude City tram, maar gister had ik al gezien dat dat het geld niet waard was. Opeengepakt als sardientjes in een blik, in die warmte en het rondje van de tram was ook vrij kort. Dus bij de receptie van het hotel een papieren plattegrond gehaald en op stap.

Eerst terug naar de kerk om een foto te maken. Op de weg er naar toe langs het gedenkmonument gelopen en aan de overkant van de kruising stilgestaan bij de zichtbare gevolgen van de aardbeving op 22 februari 2011. Erg indrukwekkend alle 185 lege stoelen.

Via het stadscentrum waarin de gevolgen van de aardbeving nog duidelijk te zien zijn naar de Botanic Gardens gelopen en daar een bezoek gebracht aan het gratis Canterbury Museum. Ze vragen een vrijwillige donatie, maar een entreeprijs is wat mij betreft wel op zijn plaats! Een prachtig museum waarin de geschiedenis, het land en de bevolking vanaf de 19e eeuw is tentoongesteld. Ik kan nu al zeggen dat ik kiwi’s, pinguïns en het Zuiderlicht heb gezien. Maar ook de groene stenen ‘pounamu’, en ‘dogs in Antarctica’ waren indrukwekkend. Omdat de WiFi in het museum best goed was, heb ik alvast wat foto’s in een nieuw blog geüpload.

Daarna een relaxte wandeling gemaakt in het Hagley park/botanische tuin. Er speelde een band, de sfeer was goed, het park was prachtig en er scheen een heerlijk zonnetje. Wat wil een mens nog meer op de zondagmiddag?

Via de ‘Bridge of Remembrance’ en de afhaal Indiër teruggelopen naar het hotel waar het inmiddels al avond was. Een heerlijke dag!

PS: Bijgevoegde foto’s zijn ter illustratie van bovenstaand verhaal.