Campsite with a view!

Zaterdag 16 februari, Hampden

Lief dat jullie zo bezorgd zijn als het wat langer duurt voordat er weer een blog verschijnt, maar geen zorgen hoor. Het gaat vast vaker voorkomen; soms heb ik een reisdag, slechte/geen WiFi, stroomtekort of simpelweg geen tijd! Ik vind het hartstikke leuk dat jullie zo betrokken zijn en geniet ook van jullie reacties. En van de recepten, met dank aan Anita en Yvonne.

Gisteren leuk kennis gemaakt met de eerste Nederlanders die ik ben tegengekomen: Anke, John en Sven, een gezin uit Domburg. Van hen waardevolle tips gekregen over diverse plaatsen, bezienswaardigheden en kortingscoupons. Altijd handig!

‘s Avonds laat kon je nog pinguïns kijken bij het strand waar ik die dag was geweest, dat heb ik overgeslagen. En maar goed ook zo hoorde ik vanmorgen: er waren er slechts twee te zien geweest..

Na een storm- en regenachtige nacht heb ik rond een uur of tien Count Dooku gestart (hij deed het, de koelkast en de binnenverlichting waren de avond ervoor wel weer uitgevallen) en ben ik verder afgezakt naar het zuiden. Wederom een prachtige route met aan de rechter kant de bergen en links de oceaan. Bij de Waitaki River had ik graag even willen uitstappen, echter hetzelfde probleem als gister diende zich aan. De parking was aan de rechterkant van de weg, het bord stond er net voor en we reden ruim 80 km/uur. Voordat ik het in de gaten had en een plan kon bedenken hoe af te slaan was ik er alweer voorbij! Dus een snelle blik links en rechts, want het was daar echt schitterend. Inmiddels ben ik er - denk ik - achter hoe het moet. Als je rechtsaf wilt slaan op zo’n weg zonder voorsorteervak, dan moet je links op een soort vluchtstrook stoppen en dan wachten tot je rechtsaf kunt slaan. Andere opties zijn volgens mij gevaarlijker. Het is dat de afstanden best ver zijn, anders zou doorrijden en omkeren ook nog een optie zijn.

Na een uurtje was ik in Oamaru en daar ben ik uitgestapt. Het was vandaag slechts 114 kilometer rijden, dus tijd genoeg om onderweg nog wat te ondernemen. En het was er prachtig. Voor mijn doen de toerist uitgehangen, langs oude gebouwen gewandeld en zelfs nog even een kledingwinkel binnengelopen, jaja. Maar toch was de baai het mooist!

De auto had ik net voor het centrum ergens achteraf in een zijstraat geparkeerd, op een industrieterrein pal naast de oceaan. Ik zag geen gele lijnen, geen borden met een maximum parkeerduur en geen parkeermeter. Dus de gok maar genomen, de eventuele boetes worden vanzelf afgeschreven van mijn creditcard, aldus Spaceships.

Via het historische en winkel centrum kwam ik uit in Harbour Street. Toeristischer kan het niet, van die oude meuk aan galerijen en winkeltjes. Gauw verder naar Friendly Bay; en dat was echt schitterend. Felblauw water, bootjes, een pier, een berg en mooie vergezichten. Verderop was een kleinschalig ‘Cheers to beer and wine festival’ met live muziek. Het zat wel helemaal in de hekken en je had er een toegangsbewijs voor nodig. Maar muziek laat zich niet insluiten, dus op mijn weg naar de andere kant van de baai was het een en al gezelligheid.

Ik was op zoek naar de route naar het uitzichtpunt hogerop om ook aan de andere kant van de berg te kunnen kijken, maar kwam uit bij het Pinguïn Centre. En dat is big business hoor! Je mag er geen foto’s maken, nergens mag je lopen of door de hekken en voor de ‘avondvoorstelling’ staat er een tribune. Het lijkt het Dolfinarium wel. En geen pinguïn te zien. Morgen hoop ik ze op een andere manier te bewonderen.

Inmiddels had ik al best een stuk gelopen; het uitzichtpunt geloofde ik wel. Was meer benieuwd of mijn auto er nog stond. En die stond er gelukkig nog. Het laatste stuk naar Kiwi Holiday Park Moeraki Boulders was behoorlijk steil af en toe. En je ziet dan niet wat er aan de andere kant van de ‘top’ is als je bijna boven bent gekomen. Een soort achtbaangevoel, alleen minder hard. Want Count Dooku had er weer moeite mee, dat belooft nog wat voor de rest van de reis.

In Hampden aangekomen werd ik hartelijk ontvangen en wegwijs gemaakt door de dame van de receptie. Je krijgt gelijk een briefje mee waar ze ter plekke de supermarkt, eetcafe en een leuk winkeltje intekent, de tijden waarop je het best naar de Moeraki Boulders kunt lopen (of rijden), waar de pinguïn kolonie en de vuurtoren zich bevinden en hoe je er naar toe rijdt. Daarna wijst ze in vogelvlucht waar alles is en binnen drie minuten sta je weer buiten. Lekker productief.

Ik sta op een veldje aan de oceaan, wel een stuk lopen naar de voorzieningen en WiFi. Maar dat heb ik er voor over! Ik ben begonnen met dit blog zittend in het zonnetje, met uitzicht op de Pacific, hoor de vogeltjes fluiten en de golven op het strand slaan. Wat wil een mens nog meer?

Ondertussen is het hilarisch om te zien hoe de campers na mij verwoed een plekje proberen te vinden dat niet in een kuil of op een heuvel staat. Als je eenmaal een goed (recht) plekje hebt gevonden, is het advies ook om stoelen of iets dergelijks achter te laten als je even weg gaat met de auto. Ik zal het onthouden voor morgen.

Inmiddels zijn de telefoon en powerbank weer opgeladen, een heerlijke spinaziewok gegeten, de afwas gedaan en onder het genot van een bak thee het laatste stuk geschreven. Het begint nu flink af te koelen, dus tijd voor een douche en een welverdiende nachtrust denk ik zo. Morgen weer een dag!