Count Dooku; who?

Dinsdag 12 februari, Onuku Farm Akaroa

Vanmorgen waren de gevolgen van gister goed zichtbaar: rood hoofd en op de grens van het T-shirt de hals en armen goed verbrand. Gelukkig geen centje spierpijn en dat viel mij alleszins mee! Dus vandaag maar wel goed ingesmeerd, maar zelfs met factor 50 ben ik opnieuw verbrand (achter het glas in de auto). Lang leve de aloë vera koelgel.

Na nog even met moeders geskypt te hebben werd het tijd om de spullen in te pakken. Bijzonder dat je het na drie dagen niet meer in de koffer krijgt.

Uitgecheckt bij het fijne hotel en lopen naar de Bus Interchange. Het duurde niet lang voordat de Purple Line 29 kwam, dus op naar het vliegveld. Daar aangekomen stonden er diverse shuttle busjes van de autoverhuurbedrijven en laat nou net de eerste de beste langs Spaceships gaan.

Daar aangekomen hartelijk ontvangen (mag ook wel met zo’n klant als ik) en nadat alles is doorgenomen en ondertekend werd de auto voorgereden en de stoelen, tafel en luifel ingeladen. Na een korte instructieronde mocht ik ‘m meenemen! Dit is mijn huis en vervoersmiddel de komende 65 dagen. Ik moest heel hard om mezelf lachen toen ik aan de verkeerde kant in wilde stappen. En dat gebeurde vaker vandaag...

Elke Spaceship heeft een naam en de mijne heet ‘Count Dooku’. Ik heb het vanavond eerst maar even gegoogeld. Voor de lezers die het ook niet weten: het is een personage uit Star Wars. Met ruim 351.000 kilometer op de teller ging ik van start. Naast het vliegveld bleek een Countdown supermarkt te zitten. Stiekem wel blij van, hoefde ik de drukte van Christchurch centrum niet door naar de Pack ‘n Save. Deze was echter ook mega en druk, maar wel overzichtelijker. Toch duurde het nog steeds lang; ik ga zo nog een hekel krijgen aan boodschappen doen. Daarna weer teruggereden om te tanken. Met een iets meer dan halfvolle tank kom je best ver, maar er wordt geadviseerd om te tanken wanneer dat kan en het liefst in de grote steden. Daar luister ik dan maar naar. Omgerekend was het €1.24/liter, dus dat viel mee. Ondertussen ook maar even foto’s gemaakt van alle schade (krassen/deuken) aan de auto.

En toen was ik er echt klaar voor! De stad uit, op weg naar de 75 richting Akaroa. De stoplichten zijn mij nog wel een raadsel. Ten eerste hangen ze best hoog en voor zover ik het nu begrijp staat er een set voor je neus (op hoogte dus) en een set aan de overkant van de kruising. Ik hoop maar dat ze op dezelfde tijd op groen springen...

De weg hiernaar toe was een flinke uitdaging; maar adembenemend mooi. Redelijk vaak moest ik even slikken om mijn oren weer open te krijgen in verband met het snelle stijgen en dalen. Ergens halverwege was een stuk met twee maal 7 kilometer aan haarspeldbochten. Eerst de berg op en toen de berg af. Count Dooku had er grote moeite mee, harder dan 20-30 km/uur wilde -ie niet de berg op. Stoppen om van het uitzicht te genieten deed ik veiligheidshalve alleen bergafwaarts. Na Akaroa werd het haast nog erger. Smalle, steile en bochtige weggetjes tot aan Onuku Farm. Ter plekke heb ik maar besloten om hier twee nachten te blijven. Na al dat geploeter wil ik hier morgen ook nog even genieten. Nu snappen jullie dus dat ik over de 90 km zo’n 2,5 uur heb gedaan. Afstanden in Nieuw-Zeeland zijn niet wat het lijkt, goed om bij mijn verdere reis rekening mee te houden!

Het is wel een bijzondere plek. De honden, schapen, kippen met kuikens en hanen (dat wordt niet uitslapen) lopen tussen de voertuigen door alsof ze hier wonen. Dat doen ze ook, wij zijn hier te gast. Eten doe je dus niet alleen. De hele dag hoor je getsjilp (krekels?), zelfs als je rijdt. Ik sta op een inmiddels vol veldje. Vanmiddag was het bloedheet, alles stond in de zon. Inmiddels is het halverwege de avond en zit ik met een vest aan en sjaal om.

Kamperen is wel wennen. Op zich hartstikke handig als je alles bij je hebt, maar hoe organiseer je het? Wat moet waar, kan ik het bed zo laten liggen of toch elke dag inklappen? Als het regent wordt het wel een uitdaging denk ik. En hoe lang houdt de koelkast en de binnenverlichting het uit? Dat zien we morgen..

Eten koken was ook nog wel een ding; slow cooking hebben ze hier uitgevonden geloof ik. Ach, tegen de tijd dat ik weer naar huis ga heb ik het wel onder de knie.

Morgen ga ik verder op ontdekkingstocht op de farm. Er schijnen ook mooie hikes te zijn. En ik zal er toch ook aan moeten geloven om mijn reis globaal uit te gaan stippelen. Genoeg te doen!

De foto’s houden jullie nog tegoed. De WiFi hier in the middle of nowhere kan het allemaal niet aan.