What’s in a name?

Woensdag 13 februari, Onuku Farm Akaroa

Na een goede nachtrust vanmorgen eerst op m’n gemak opgestart. Dat is een voordeel als je ergens twee nachten blijft. Halverwege de nacht moest ik er nog wel uit voor een sanitaire stop; de weg er naar toe was best een uitdaging. Het is hier echt pikkedonker, maar wel met een schitterende sterrenhemel. Die had ik anders dus gemist! Helaas had de tweede autobatterij het voor gezien gehouden, dus de binnenverlichting en de koelkast deden het niet meer. Hopelijk wil -ie morgen wel starten...

Gelukkig deed mijn telefoon het nog wel, dus ik kon op pad. Omdat ik toch wakker was, heb ik geprobeerd om de foto’s te uploaden. En dat lukte midden in de nacht wel.

Bij de receptie gevraagd naar een leuke wandelroute (nou ja, wandelen kun je hier niet, het is klimmen en klauteren). Die hadden ze, wel drie. Ik ben voor de combinatie van alle drie gegaan; een stuk paarse, blauwe en gele route en als extra een stukje naar de Lookout Rock. Volgens de dame van de receptie was het goed te doen, hoewel het eerste stuk wel een beetje steil omhoog was. Er was geen gevaar van vallende stenen en de route was goed bewegwijzerd. Binnen 2.5 uur kon ik wel terug zijn. Yeah right. Ik weet niet wanneer zij ‘m voor het laatste gelopen heeft, maar die info klopte niet helemaal.

Het eerste stuk had een stijgingspercentage van zo’n 40%. Daar kon je bijna niet tegenop. Ik wilde me niet laten kennen, dus gewoon doorlopen. Het zou vanzelf beter worden. Af en toe keek ik eens achterom en wow, ik zat al best hoog! Op een van de foto’s zie je in de verte m’n Count Dooku. Het graspad ging af en toe over in rotspad en daar lagen toch echt ‘verse’ stenen, zo heb ik van de man van de Gondola geleerd. Die zijn namelijk zwart, aangezien het hier allemaal oude vulkanen zijn. Na een half uur ploeteren werd het al iets beter; zo komt het luie zweet er ook nog eens uit;-). 

Ik was inmiddels aangekomen bij de splitsing van de paarse en blauwe route, waar je een uitstapje kon maken naar de Lookout Rock. Het zou een uitzichtpunt zijn, maar toen ik door allerlei struikgewas en over rotsen er eindelijk was hadden ze het waarschuwingsbord beter aan het begin kunnen zetten. Het was echt een ‘kiek uut’ rots. Gauw maar weer terug!

Bij de splitsing wilde ik de blauwe route oppakken, maar dat bleek nog niet zo eenvoudig. Één bord die de richting aangeeft, maar twee paden. Tja. Mijn gevoel zei het rechter, dus gaan. Na heel lang bergafwaarts te hebben gelopen en geen bord (lees steen of paaltje met verf) te hebben gezien, begon ik toch te twijfelen aan mijn richtingsgevoel. Gelukkig had ik een foto gemaakt van de route, maar die bracht ook geen uitkomst. Maar opeens: een blauwe smiley! Je kunt maar ergens blij van worden.

Bij een zeldzame boom in de schaduw kort gestopt om te pauzeren. Beneden in de baai zag ik bootjes met mensen. Die gingen zwemmen met dolfijnen. Van grote hoogte dacht ik dat ik dolfijnen zag, maar dat bleken dus al die mensen te zijn in wetsuits.. Last van de warmte denk ik;-) Later toen ik veel verder afgedaald was heb ik wel dolfijnen gezien! Niet heel dichtbij, maar toch.

Toen ik de splitsing met de gele route had bereikt, miste weer het bord met het stuk terug naar Onuku Farm. De tegenovergestelde locatie stond er wel op, dus de andere kant opgelopen. Het liep nog steeds bergafwaarts, maar opeens bedacht ik mij dat de camping helemaal niet beneden aan de berg stond maar ergens halverwege! En dat klopte ook, daarna was het weer naar boven sjokken.

Maar wat was het het allemaal waard! Na bijna 3.5 uur was ik terug. Op het veldje was geen schaduw te bekennen, de keuken zat vol met gitaarspelende ‘hippies’ dus ben ik lekker aan de rand tegen een hek gaan zitten om af te koelen en dit blog te schrijven. Uiteraard met een prachtig uitzicht.

Om nog even op de vraag van Yvonne terug te komen: Tot op heden heb ik alleen maar positieve contacten met de lokale bevolking gehad. Het kan natuurlijk ook liggen aan de dienstverlenende sector waarin ik ze trof, zoals het hotel, de bus, de cable car, bij de receptie of in de supermarkt. Hoewel ik gister wel te hulp werd geschoten in de bus door een lokale jongeman die mij zag worstelen om mijn koffer in een rek te krijgen. Onderweg heb ik alleen nog maar Engelsen, Duitsers, Belgen en Canadezen gesproken. Wordt vervolgd dus!