Hidden paradise!

Maandag 18 maart, Okiwi Bay

Na een heerlijke nachtrust met het geluid van de golven en een mooie zonsopkomst wakker worden, wie wil dat nou niet? Het ontbijt smaakte opeens ook een stuk lekkerder in zo’n setting.

Om kwart over negen ben ik in de auto gestapt voor weer een lange autoreis.  Het was maar een kilometer of 200, maar de weg naar de eindbestemming in Okiwi Bay was grotendeels bochtig en steil. Pas na bijna twee uur rijden (met twee keer ‘file’ door werkzaamheden) kwam ik in Motueka aan, nog geen honderd kilometer verderop. Ik wilde graag in de bibliotheek het blog en de foto’s uploaden, helaas ging dat heel traag. Na een half uur had ik het wel bekeken, ook de stadswifi was geen succes. 

Dus maar weer in de auto gestapt richting highway 6. Bij Richmond en Nelson was het behoorlijk druk, met name veel vrachtwagens. In Nelson is dan ook een haven met container terminal en het ligt op de route naar de ferry, dat zal het verklaren. Net toen ik verzuchtte dat het rijden zo wel lekker ging, kwamen de bergen weer in zicht. Zucht. Het is fijn als er niemand achter je rijdt, tot je opeens zo’n grote truck in je achteruitkijkspiegel ziet opdoemen. Hoe die de berg afsuizen; onvoorstelbaar. Ik wijk zoveel mogelijk uit als het kan naar een stopping bay of iets dergelijks, zodat ze kunnen passeren. Ik ben nog lang niet levensmoe.

Bij Rai Valley ben ik de grote weg afgegaan en kwam toen in een Milka landschap terecht. Echt, sprekend! De koeien waren alleen zwart;-) Tot later ook deze weg overging in heel veel bochten en bergen. Het is de weg naar French Pass, naar Mount Plesant. Op zich niet heel ver, maar over de ruim 20 kilometer naar Okiwi Bay doe je al een half uur en het eind is drie keer zo ver.

Op de kleine maar goede camping heb ik ingecheckt en tien minuten later zat ik weer in de auto. Niet omdat ik nog zo graag een eind over die weg wilde rijden, maar om een wandeling in Elaine Bay te doen, de Piwakawaka Track. Toch duurde de rit er naar toe opnieuw een klein half uur, maar dan had je wel wat! Spectaculaire uitzichten en de baaien zijn bijna Caribisch. Stil, mooi, niet te omschrijven.

Een paar honderd meter voorbij de start van de route kon je parkeren op een kleine DOC plek. Ik heb maar een briefje achter de voorruit gelegd dat ik niet kwam om te overnachten maar om te wandelen. Naar het begin van de route gelopen en wauw, de Abel Tasman track in het klein. Alleen hier heb je het helemaal voor jezelf:-) Het was een route van anderhalf uur die je via dezelfde weg terug moest lopen, met als midden de andere kant van Elaine Bay. Schitterend! Het zou wel een ‘easy’ walk zijn, maar daar ben ik het vandaag niet helemaal mee eens. Om aan de andere kant van de baai te komen moest je toch eerst omhoog. En dat voelde ik goed na gisteren.. Op andere dagen zal het vast makkelijker gaan.

Het gebied hier wordt gerekend tot de Marlborough Sounds. Klinkt hetzelfde als de Doubtful en Milford Sounds, maar tot op heden ziet het er anders uit. Wie weet wat ik de morgen nog zie! Ik denk trouwens niet veel, want dan zak ik af naar het zuiden naar Kaikoura. Dan heb ik bijna het hele rondje van en naar Christchurch gedaan. Het laatste stukje houd ik voor gezien. En voor de verandering ligt morgen de camping zowat óp de highway;-)