Hospitality!

Maandag 25 maart, Stratford

Vanmorgen vroeg plensde het even flink, maar tegen de tijd dat ik opstond scheen de zon alweer volop. Dus tijd om te vertrekken voor een wandeling later vandaag. Eenmaal de stad uit trok het helemaal dicht en begon het zelfs te miezeren, dat beloofde niet veel goeds. Zelfs Mount Taranaki was nergens meer te zien. In Stratford aangekomen heb ik eerst maar weer eens getankt en hoera, ze hadden hier eindelijk een stofzuiger! Want na zes weken ziet de auto er meer uit als een zandbak dan als fijne leefruimte.

Na het boodschappen doen bij de New World was het nog steeds bewolkt en nattig, dus heb ik Bernice gebeld. De dame die ik laatst heb ontmoet op de bruiloftscamping. Zij en haar man Iain waren thuis en vonden het hartstikke leuk als ik een bakkie kwam doen. Dus gauw een bloemetje gekocht en een paar straten verderop naar hun huis gereden. Ik voelde me net een klein beetje Robert ten Brink;-)

Bernice had graag met mij gewandeld vanmiddag, maar ze gaf juist deze middag als vrijwilliger Godsdienstles op de basisschool vlakbij. Ze stond er bijna op dat ik zou komen eten vanavond, dus dat doe ik dan ook. Het zijn zulke aardige mensen!

Rond de middag was het inmiddels opgeklaard en ben ik het Egmont National Park ingereden vanaf de zuidoost kant. Daar heb ik eerst de Kapuni Loop Track gedaan, naar de 18 meter hoge Dawson Falls. Best veel trappen, maar goed te doen. Omdat ik ruim binnen het uur weer terug was, heb ik ook nog de Wilkies Pools Loop Track gedaan. Inmiddels was het opnieuw zacht gaan regenen en ondanks dat je veel in het bos liep was het wel nat. Ik heb daarom niet de hele ronde gedaan, maar ben vanaf de pools halverwege via dezelfde weg teruggelopen. Dat was namelijk een vlakker pad, dus sneller.

Terug in Stratford uiteraard nog even het beroemde Glockenspiel bewonderd, hoewel ik niet op een tijdstip was dat de poppetjes van Shakespeare’s Romeo and Juliet achter de luiken tevoorschijn kwamen. Maar zo was het ook een bijzonder gezicht, in de straten van Stratford.

Morgen rijd ik via de Forgotten World Highway 43 richting Lake Taupo. Een ruim 150 kilometer lange weg met ook een stuk gravel, geen benzinepompen, slechts 3 wc’s, nauwelijks tot geen telefoonbereik maar wel met veel mooie uitzichten en bezienswaardigheden. Tenminste, als het mooi weer is. En ongetwijfeld met veel bochten..