MetService versus Weeronline

Dinsdag 26 maart, Turangi

Gisteravond rond half zes opnieuw naar Bernice en Ian gereden waar ik mocht aanschuiven voor een warme maaltijd. Hoewel het slechts op anderhalve kilometer van de camping lag, ben ik toch met de auto gegaan. Af en toe was het nog wat nat en het zou vast al donker zijn als ik terugkwam. En daarbij had ik ook wel genoeg gelopen vandaag.

Bij binnenkomst rook het al heerlijk, er stonden lamsbouten te pruttelen in tomaten, wortels en kruiden. Daarnaast stond er een toetje in de oven: kleffe cake met rabarber. Hier gebruiken ze rabarber niet als groente, maar maken het mierzoet voor in desserts. Ian wilde weten wat mijn plannen waren voor de komende tijd. Aangezien ik die nog nauwelijks heb, heeft hij zich gestort op mijn reisplan. Ondertussen met Bernice gekletst en zij vond mijn Engels hartstikke goed;-) De woorden waar ik niet uit kwam maakte ze een spelletje van, vond ze leuk. Inmiddels was al het eten klaar en kregen we een bord vol met het lamsvlees stoofpotje, zoete aardappelpuree en doperwten. En daarna nog de warme cake met rabarber en chocoladeijs. Nou, de komende dagen mag ik wel een paar extra kilometers lopen! Maar het was heerlijk.

Ik mocht niet helpen afruimen en afwassen, dat deden Bernice en de vaatwasser. In plaats daarvan liet Ian mij van alles zien op de computer, van bezienswaardigheden tot campings en afstanden op Google Maps. Hij had een schema gemaakt van de resterende dagen, maar was na een uur nog maar bij dag vijf. Hartstikke lief bedoeld, maar dit ging wel lang duren. Dus hebben wij een handje geholpen en heb ik genoeg tips om nog wel zes weken te vullen!

Tegen kwart voor negen ben ik weer in de auto gestapt, nadat ik heb moeten beloven dat ik morgen een sms stuur als ik de Forgotten World Highway ben gepasseerd. Als ik niets laat horen, dan sturen ze hulp. Het zijn bereisde mensen en hebben overal ter wereld vrienden en bekenden wonen. Altijd handig. Nu maar hopen dat ik het niet vergeet..

In de hele vroege ochtend is het gaan regenen en dat leek maar niet op te houden. Toch moest ik uiterlijk om tien uur van de camping zijn, dus in de regen een start gemaakt met de Forgotten World Highway 43. Volgens de weerapps zou het toch echt zonnig worden vandaag. Nou, de eerste dertig kilometer was daar geen sprake van. Gelukkig hoefde ik daar ook niets te bekijken of te doen, dus rustig aan verder gereden. En vergeten is die weg echt niet hoor. Er wonen best wat mensen, je komt ook wel verkeer tegen en de weg op zich is een eitje vergeleken bij eerdere routes die ik heb gereden op het Zuidereiland. Alleen de 12 km gravel ergens onderweg zouden ze moeten asfalteren. De eerste acht kilometer hadden ze net een verse laag opgebracht; dikke stukken en nog lang niet ingereden. Met 30 km/uur was het soms behoorlijk slingeren. Maar ook dat ging goed en Count Dooku ging zelfs met een behoorlijk gangetje de ‘bergen’/heuvels op. Op de Pohokura Saddle en Tahora Saddle even gestopt, het is toch wel een apart gezicht. Allemaal kleine toppen in een vallei.

Daarna een stop gemaakt in Whangamomona, een heuse republiek sinds 1989 binnen Nieuw-Zeeland. Slechts een handjevol inwoners, met een eigen nationale feestdag en in het verleden een geit, poedel en schildpad als president. Het schijnt dat je zelfs een stempel in je paspoort kunt krijgen. In het hotel wat gedronken en daar kijk je je ogen uit. Vele foto’s vanaf 1902 toen het werd opgericht, van de weg- en railsaanleg, de rugbyteams en diverse opgezette dieren. Nog een tijdje gekletst met een echtpaar uit Dunedin, die zich afvroegen wat ik daar deed. Nou, hetzelfde als zij;-)

Inmiddels knapte het weer op en dat rijdt toch wel fijner. Uiteraard gestopt bij de 180 meter lange Moki tunnel, oftewel ‘Hobbit’s Hole’. Een knap staaltje werk uit 1936! Even verderop een weg genomen naar de Mount Damper Falls, veertien kilometer verderop. Gelukkig was deze weg geasfalteerd, hoewel je goed uit moest kijken voor vee op de weg. Ik moest stoppen voor koeien, geiten, schapen en kalkoenen. En niet alleen daar, ook op de highway. Deze dieren waren denk ik ‘ontsnapt’, maar voelden zich blijkbaar helemaal thuis aan de andere kant van de afrastering.

Na een wandeling van 20 minuten kwam ik aan bij de op twee na hoogste waterval van het Noordereiland: 85 meter. Het blijft een spectaculair fenomeen. Eigenlijk was ik toen wel klaar met de toeristische route, maar het was nog een flink stuk naar Taumarunui. Daar aangekomen heb ik eerst de beloofde sms naar Bernice gestuurd, voordat de cavalerie zou opduiken;-)

Van daaruit ben ik via een stukje highway 4 en de 41 naar de Kiwi camping in Turangi gereden waar ik rond vier uur aankwam. Ik sta naast zes campers met Nederlandse jongelui die via een reisorganisatie heel Nieuw-Zeeland ‘doen’ in drie (!) weken. Ze zaten vooral veel in de auto...het is maar waar je zin in hebt.

De weersvoorspelling verandert hier meermalen per dag en ook de diverse apps spreken mekaar tegen. Ik zie het morgen wel als ik opsta. Er moet in ieder geval weer gewassen worden en de boodschappen aangevuld. Lake Taupo is dichtbij, dus genoeg te doen.