Kia ora & Haere rã!

Vrijdag 22 maart, Paekakariki

Met een gevoel alsof ik op schoolreisje ging was ik vanmorgen al vroeg wakker en klaar om te vertrekken. Uiterlijk kwart voor tien moest ik ingecheckt zijn bij de boot; nou, dat is ruimschoots gelukt. Ditmaal stond ik eens in de goede rij en mocht als een van de eersten aan boord. En ook er weer af trouwens.

Het was nog bewolkt en best fris en winderig boven op het dek, dus vandaag werd het eens weer tijd voor een jas met sjaal. Om kwart voor elf vertrok de ‘Aratere’ voor een drie uur durende overtocht vanuit Picton naar Wellington. Het eerste uur voeren we door de Queen Charlotte Sound, wederom prachtig. Wel anders dan de Doubtful Sound, maar niet minder mooi. Hier zag je in de baaien ook af en toe bewoning en mosselkwekerijen. Ondertussen werd het steeds zonniger en dat gaf het water weer die mooie kleur.

Een tijdje met een dame van het Noordereiland gepraat die vertelde over haar reizen en het land. Ze vond dat ik al heel wat moois gezien had. Helemaal mee eens;-) Bij vertrek werd door de kapitein afgekondigd dat er om 13.32 uur twee minuten stilte zou worden gehouden voor de slachtoffers van de terroristische aanval in Christchurch precies een week geleden. Op dat moment voeren wij in de haven van Wellington richting de steiger om af te meren. De scheepshoorn ging en daarna was het twee minuten muisstil, tot de scheepshoorn weer ging. Ook om ons heen op de kade en in de stad leek alles stil te staan. Een kippenvel moment. 

Voor twee uur reed ik al de haven uit richting het town centre. Maar dat is best groot. In alle verkeersdrukte (ja, hier was het wel druk!) ben ik op goed geluk een parkeergarage ingedoken, ergens aan de haven. Daarna te voet het centrum verkend. Dit was heel anders dan de vorige steden. Het is natuurlijk ook de hoofdstad van Nieuw-Zeeland, maar het voelde anders. Een levendige en bruisende stad, geen leegstand gezien en hier hebben ze flatgebouwen;-)

Omdat ik het ook wel van bovenaf wilde zien, ben ik met de Cable Car naar boven gegaan naar de wijk Kelburn. Een korte maar steile rit met zelfs vier ‘stations’. Kort het Cable Car Museum bekeken, van het uitzicht genoten en toen aan de wandeling naar beneden begonnen. Het eerste routebordje stond bovenaan en dat was het. Aangezien ik uiteindelijk naar beneden moest heb ik allerlei paadjes gevolgd en kwam uiteindelijk in de rozentuin van de Botanic Garden uit. En daar stond opeens een routebordje naar het centrum. Dwars over de begraafplaats die overigens gescheiden wordt door highway 1, heel apart. Op het parlementsgebouw hing de vlag half stok, heel Nieuw-Zeeland is in de rouw. 

Uiteindelijk kwam ik weer in de winkelstraat uit en vond de weg naar Lambton Harbour, waar ergens Count Dooku stond. 

Ik passeerde het Wellington Museum en ben naar binnen gegaan. En ook weer met dezelfde gang eruit; ik had er helemaal geen zin meer in. Van daar kun je wel heerlijk lopen langs Wellington’s Waterfront, een soort oude industrie die ze helemaal opknappen met gezellige terrassen, galeries etcetera. En waar in het naastgelegen park vanavond een ‘Jim Bean Homegrown Pre Party’ werd gehouden. Daar een heerlijk ijsje gegeten zittend in de zon aan het water met prachtig uitzicht.

Eenmaal terug bij de auto was het goede humeur wel even voorbij: 30 dollar parkeergeld! Ik besloot dat ik genoeg van Wellington had gezien en ben op weg gegaan naar de camping, een kleine drie kwartier naar het noorden. Maar ook dat viel niet mee; ik kwam in een echte file zoals we die ook in Nederland kennen terecht. Bijna twee uur later kwam ik aan op de camping in Paekakariki. Snel wat eten gemaakt en op het vlakbij gelegen strand een prachtige zonsondergang gezien. Bij terugkomst op de camping een jong Zwitsers stel gesproken waarmee ik gister in Picton op dezelfde camping stond. Gezellig weer.

Na een lange dag vol indrukken zijn de knollen wel een beetje op. Gelukkig hoef ik morgen pas om elf uur uit te checken, dus ik kan rustig aan het weekend beginnen.