Red kiwi!

Donderdag 21 maart, Picton

Even een update wat betreft alle ongemakken: De spieren zijn weer soepel en tot rust gekomen, de insectenuitslag van het Abel Tasman Park is op z’n retour en de sandflies uit de Marlborough Sound hebben hun sporen duidelijk achtergelaten. Op de vorige camping en hier in Picton hebben de muggen het op mij voorzien en de steeds opnieuw ontstoken grote teen zit er nog aan. Verder gaat alles goed;-)

Energie heb ik hier geen gebrek aan. Het lijkt wel of ik heel actief ben, maar buiten de wandelingen doe ik niet zoveel hoor. Hoewel ik tijdens het lopen soms weleens denk: waar ben ik aan begonnen.. Ik zit ook best veel in de auto en op de campings doe ik het rustig aan. Eten koken, afwassen, een wasje draaien, wat kletsen, blog schrijven, muziek luisteren en lezen. Daarbij slaap ik elke nacht minstens tien uur, dus blijkbaar heb ik dat wel nodig na alle activiteiten.

Vandaag is mijn laatste volle dag op het Zuidereiland. Rond half tien ben ik vertrokken vanuit Kaikoura en twee en een half uur later had ik de ruim 150 kilometer weer overbrugd. Ondanks de vele werkzaamheden was het volop genieten, ook in tegengestelde richting.

Omdat het nog te vroeg was om in te checken, heb ik de auto bij de haven van Picton geparkeerd en er wat rondgeslenterd. Gelijk maar even gekeken hoe het bij de ferry werkt, want morgenvroeg vaar ik met de Interislander naar het Noordereiland.

Tevens getankt, het was weer hard nodig. Om twee uur ingecheckt bij het Top 10 Holiday Park aan de andere kant van de haven. Een leuke plek en super aardige en behulpzame mensen. Zodra ik geïnstalleerd was ben ik met een bak thee, divers foldermateriaal, een iPad en de wegenkaart van het Noordereiland aan een picknicktafel gaan zitten. Er moet namelijk een plan komen.

Ik heb nog ruim drie en een halve week voor ik Count Dooku weer in moet leveren. De afgelopen zes weken had ik niet echt een plan. Ja, ik wilde graag pinguïns en walvissen zien, veel wandelingen maken en naar een gletsjer. Dat is gelukt. En wat nog allemaal niet meer! Maar eigenlijk had ik geen idee waar en hoe en heb de hele trip afgelegd zoals -ie kwam. Totaal buiten mijn comfort zone, want de autist in mij weet graag van te voren waar ze aan toe is en houdt van plannen. Ik moet zeggen dat het op deze manier niet eens zo gek was. Soms gaf het wel onrust, elke dag maar weer bedenken waar ik naar toe wil en waar te overnachten. Maar het geeft ook kansen. Uitstappen waar ik wil en onverwacht mooie dingen zien. Ik houd van de natuur en die verveelt hier nooit. Op geen enkele plek dacht ik: dat heb ik al gezien, het is steeds anders.

Toch heb ik voor het Noordereiland nu globaal een reisschema gemaakt. Met alleen de plaatsen waar ik naar toe wil en wat te doen is. Uiteraard kun je overal naar toe en is er altijd wel iets te doen. Maar ook hier moet ik rekening houden met de wegen en afstanden. Zoals een local laatst vertelde dat ze op het Zuidereiland bergen hebben en op het Noordereiland heuvels. Daar hebben ze ook wel bergen, maar de Highways rijden beter door. Ik ben heel benieuwd. Auckland kan ik eerst overslaan, want daar ben ik nog twee nachten nadat ik de auto heb ingeleverd.

Wat nog wel een vermelding waard is: Ik heb eindelijk mijn eerste Nieuw-Zeelandse kiwi gehad! Ik heb er zes weken op moeten wachten. Had me er zo op verheugd om te proeven hoe ze echt smaken uit het land van herkomst. En niet van die geïmporteerde knollen uit Italië. Helaas lagen die hier ook in de winkels. Tot ik in Blenheim kiwi’s zag liggen uit eigen land. Dit soort heb ik nog nooit gehad, het waren ‘Red Kiwi’. Zien er aan de buitenkant hetzelfde uit als een ‘Gold’, maar van binnen is het groen en rood. En ze zijn heerlijk!

Na het eten heb ik nog een avondwandelingetje gemaakt en wat zag ik in de haven: een stingray, oftewel een pijlstaartrog! Aan een local gevraagd of -ie niet verdwaald was maar dat bleek niet het geval. Er ‘cruisen’ daar al lange tijd twee in de haven. Ik dacht dat ze alleen in zee zwommen, maar volgens die man was het daar ook zee. Grapjas;-)

Met toch wel een soort van weemoed ga ik straks slapen, de laatste nacht op het Zuidereiland. Bijzonder hoe je je in zo’n korte tijd kunt hechten aan een land en de bevolking.