More than a 1,000!

Zaterdag 6 april, Whangarei Heads en Falls

Om even terug te komen op jullie reacties: weleens van Google gehoord? Staan prachtige afbeeldingen van feijoa’s inclusief beschrijving. En die kerel was niet zo knap om er een foto van te willen, geloof me. Jullie worden zo onderhand wel veeleisend zeg!;-) 

Gisteravond trof ik in de keuken vijf dames uit Auckland, die samen een boekenclub vormen en eens per maand bij elkaar komen. Nu hadden ze er een lang weekend van gemaakt en volgens mij meer voor de gezelligheid. Leuk gekletst en plannen uitgewisseld voor de volgende dag, wie weet zouden we elkaar nog treffen. Dat het ook echt gebeurde en als een lot uit de loterij kwam, konden we toen nog niet bedenken.

Al op tijd ben ik vanmorgen verder de Whangarei Heads ingereden en heb geparkeerd bij de start van de route naar Mount Manaia. Een heuse berg, 420 meter hoog. En met meer dan duizend trappen! De route liep door een dichtbegroeid bos, het leek wel jungle. Planten die in de bomen groeien, schitterende oude bomen, vele soorten groen en nattigheid. Af en toe op het pad naar boven had je een doorkijkje, maar niet genoeg om halverwege terug te keren;-) Wat een beproeving zeg. Het zweet liep me weer overal waar het maar gaan kon en meerdere keren heb ik tegen mezelf gezegd dat dit echt de laatste is deze reis (daar denk ik nu weer anders over hoor).

Na een uur had ik de top bereikt en die was inmiddels uit de bewolking, zodat ik een fantastisch uitzicht had. Dat was de klim wel waard. Op de weg terug kwam ik vele mensen tegen die het minstens zo zwaar hadden als ik en telkens wilden horen hoe ver het nog was. Niet iedereen was tevreden met het antwoord, maar als je al over de helft bent dan ga je ook niet meer terug toch?

Na twee uur zat ik weer in de auto en ben naar de Whangarei Falls gereden. Op de weg er naar toe begon het flink te regenen; had ik even mazzel gehad. Eenmaal bij de 26 meter hoge waterval was het droog en heb ik daar een rondje gelopen, met opnieuw trappen om bij de onderkant van de waterval te komen. Dat viel niet mee kan ik je zeggen. Het was wel mooi, maar ook hier geldt dat deze de naam heeft en hartstikke toeristisch is.

Bijna terug op de parking kwam ik de vijf dames van het leesclubje tegen en eentje stond het huilen nader dan het lachen. Ze hadden de auto anderhalf uur lopen verderop geparkeerd en het was de bedoeling dat ze hetzelfde stuk weer terug moesten lopen. Suzan had echter zo’n plotselinge pijn aan haar heup door de ongelijke ondergrond en het stijgen en dalen, dat ze bijna geen stap meer kon verzetten. Dus of ik haar alsjeblieft naar de auto wilde brengen vijf kilometer verderop. Natuurlijk. Geen idee of het van Spaceships mag, maar je laat iemand ook niet in de kou staan. Dus met een kleine omweg door Whangarei haar bij de auto afgezet en via de supermarkt naar de camping gereden. Met onderweg opnieuw een flinke bui. Koud is het niet en de zon schijnt ook wel, toch hangen er dreigende luchten boven de baai. Een mooi gezicht, hopelijk blijven ze daar hangen of drijven ze voorbij!