Stewart Island!

Maandag 25 februari, Stewart Island

Vanmorgen al voor de wekker wakker, want uitslapen zit er vandaag niet in. Volgens enkele medereizigers kon de 25 minuten durende autorit wel flink langer duren door files die kant op. Om kwart over 9 moest ik inchecken en om kwart voor tien zouden we vertrekken. Voor half negen reed ik dan ook al nóg verder naar het zuiden. En met de ene auto die voor mij reed stond ik ruim twintig minuten later al in de haven van Bluff. Gelukkig was ik niet de enige die zo vroeg was, we hadden met gemak een half uur eerder kunnen vertrekken. Tijdens het wachten sprak ik het Duitse echtpaar van de camping in Pounawea nog even en later ontmoette ik voor de derde keer deze reis Femke en Erik, het jonge Nederlandse stel. Was weer gezellig!

Trouwens, over het praten met andere mensen: ik doe niet anders. Tijdens het koken, de afwas, het tandenpoetsen, onderweg of zomaar ergens ben ik veelvuldig ‘zorgverlener’. Ik kan inmiddels wel een boek schrijven over wat mij allemaal ter ore komt. Dat is ook het mooie van reizen, de ontmoeting, verhalen en ervaringen van locals en mensen uit andere landen. Maar soms heb ik er gewoon even geen zin in en wil ik rust. Dat is ook de reden waarom ik alleen reis. Misschien niet voor iedereen te begrijpen; gelukkig ken ik mijzelf langer dan vandaag.

In Bluff kwam de geur van diesel en zee mij al tegemoet; ik heb ‘t gemist! De catamaran kan ongeveer honderd man vervoeren. Je zit net als in het vliegtuig in 3 rijen en er werd geadviseerd om tijdens de overtocht op je stoel te blijven zitten. Af en toe was het wel wat springen op de golven, maar echt heftig was het niet. Hoewel enkele andere reizigers daar vast anders over dachten gezien hun witte kleur en houding. Tijdens de overtocht nog enkele albatrossen gezien, prachtig.

Bij aankomst in de haven van Oban heb ik het Department of Conservation opgezocht om informatie in te winnen over de wandelroutes. Op Stewart Island is van alles te doen, van excursies per bus en boot tot aan scooter- en mountainbike verhuur. Overnachten is heel populair om zo het wildlife als de kiwi en blue penguin te kunnen spotten. Ik was er echter maar zes uur en had geen zin in iets georganiseerds dus voor de verandering heb ik maar weer eens gewandeld. En deze keer wel weer berg op en af.

Ik heb gekozen voor de drie uur durende ‘Ackers Point Track’. Via de Halfmoon Bay, Lonnekers Beach, Leask Bay, Harrold Bay en Fishermans Point naar de vuurtoren in Ackers Point. Een schitterende en afwisselende route, maar de vuurtoren viel wat tegen. Klein maar fijn. Onderweg vele vallen gezien tegen ‘rats and possums’, die anders de eieren van de vogels en pinguïns opeten. Bij de vuurtoren zou je overdag de blauwe pinguïn kunnen zien in het water. Nou ja, alleen z’n koppie. Ik zou het knap vinden van zo’n hoogte: het beest is in z’n geheel slechts 25 centimeter... Het eerste stuk liep je langs de weg pal aan de baai, maar aangezien er gemiddeld slechts 1 auto per 10 minuten voorbijkwam was dat geen probleem. Verder langs de rotsen en door het groen, mooi! Ook een kleine baai op private property was schitterend. Daar stond ook het op 3 na oudste stenen huis van de wereld. Heb ik toch maar mooi gezien.

Omdat het vanmorgen maar zes graden was, had ik kleding aan en mee voor alle weersomstandigheden. Al snel kon de sjaal af, de jas uit en het shirt met lange mouwen gewisseld worden voor een korter exemplaar. Gister was ik ook verbrand, maar vandaag ondanks insmeren opnieuw. De Nieuw-Zeelandse zon is fel en sterk!

Halverwege de terugweg wilde ik nog een deel van de ‘Golden Bay Track’ meepakken, maar bij de zoveelste afdaling met traptreden protesteerden mijn knieën wel heel hard en ben ik rustig naar de haven terug gewandeld. Toch weer ruim tien kilometer gelopen. Terug bij de haven hoorde ik opeens mijn naam roepen, het bleek Hilly de buurvrouw van de camping te zijn. Zij waren ook goed geland en gingen nu op pad. In de haven nog heerlijk met een kop thee in het zonnetje van de omgeving genoten en toen werd het langzamerhand ook tijd om de boot op te zoeken.

Om vijf uur gingen de trossen los en al na een paar minuten liep de kapitein hard naar het toilet. Hmm, als die al zeeziek was? Maar ook deze keer was de Foveaux Strait vrij kalm, een beetje jammer wel. Op sommige stukken ging het van voor naar achter van links naar rechts en dat was het dan. Wel heb ik vele albatrossen gezien, dichterbij en meer dan bij het Royal Albatross Centre. Wat een enorme vogel is het toch!

Om tien over zes zat ik alweer in de auto waar ik vol verwachting de 1 opdraaide. Zou er dan nu eindelijk file zijn? Het was wel drukker; nu reden we met drie auto’s richting Invercargill. Nog even langs de afhaal Thai geweest voor een heerlijke green curry om deze indrukwekkende en mooie dag af te sluiten.