Tourism at its best!

Zaterdag 30 maart, Opotiki

Na een heerlijke nachtrust ging de wekker om zeven uur, want vandaag had ik wederom een afspraak. En wel met Lady Knox, een geyser vlakbij het Wai-O-Tapu Thermal Wonderland. Daar zijn allerlei natuurfenomenen gebundeld, zoals geisers, hot water pools, mud pools etcetera. Onderweg zie je ook weleens ergens stoom uit de grond of zoals gister uit een berg komen, maar dan kun je er vaak niet dichtbij komen. Dus zoals een goede toerist betaamt ging ik naar deze attracties. Lady Knox zou om kwart over tien spuiten en aangezien het vanaf de camping nog best een stuk rijden was ben ik op tijd weggegaan. Via highway 1 en 5, de Thermal Explorer Highway reed het lekker door. Count Dooku kon het prima trekken en gelukkig hoorde ik de rare piepjes van de afgelopen weken ook weer. Ik maakte me al zorgen;-)

Ver voorbij Taupo kwam ik zowaar een bruin bord tegen met daarop Huka Falls. Die was er dus toch wel, maar niet naar de wandelroute vanaf het Spa Thermal Park. En ook mijn bestemmingen vandaag stonden goed aangegeven. 

Bij de geiser aangekomen was het een drukte van jewelste: verkeersregelaars, ticket controleurs en haastige mensen. Want je zult het eens missen. Vanaf de parking volgde ik het bordje naar de geiser en met een paar stappen stond ik in een soort openluchttheater. Precies zo’n halve cirkel met banken. En achter de hekken stond een witte rots waar wat stoom uit kwam. Verder was de geur niet te harden, het hele gebied rond Rotorua stinkt naar zwavel/rotte eieren. Op de vroege ochtend is dat zeker niet fijn.

Busladingen vol zochten een plekje, ik stond aan de zijkant bij het hek waar ik mooi uitzicht had. Schijtziek word ik onderhand van de Aziaten met hun telefoons, selfie sticks, camera’s en statieven. Elke foto willen ze met hun smoel op staan, het liefst geposeerd met zonnebril en/of hoed. Dat gebeurt dan onder luidkeelse aanwijzingen. En dat moet uitgerekend op jouw plekje of nog liever ervoor. Grr!

Net voor het moment daar was kwam een dame van het park een praatje houden, gooide wat zeeptabletten in de geiser, gevolgd door het publiek een soort van “Ohhh, wat mooi” voor twintig seconden en toen was het massaal bijna rennen naar de auto’s om maar zo snel mogelijk weg te zijn en naar de ingang van het Wai-O-Tapu Thermal Wonderland te rijden.

Ondanks dat ik mijn ticket online had gekocht, moest ik toch weer in de rij voor een bonnetje. Eenmaal binnen zijn er drie routes die je kunt lopen, tezamen anderhalf uur. Je raadt het al: bij lange na niet. Vanmorgen had ik eerst geen spierpijn, maar dat kwam wel opzetten na de lange autorit en ook de trappen in het park gingen niet zo vlotjes. Ruim twintig bezienswaardigheden waren er, keurig aangegeven met bordjes en nummers op de routebeschrijving. Natuurlijk is het bijzonder, maar ik was er gauw klaar mee. In het park kwam ik het jonge Zwitserse koppel weer tegen en vroeg waar ze gister gebleven waren. Blijkt dat ze een kwartier voor ons gestart zijn en binnen vijf uur al bij het eindpunt waren. De laatste paar uur waren ze hardlopend de berg afgedaald. Nou, knap hoor! En omdat ze zo vroeg waren zijn ze doorgereisd naar een camping hogerop. 

Ik ben weer in de auto gestapt en naar Rotorua gereden om boodschappen te doen. Dat kon nog mooi even, want ‘s middags had ik een voorstelling en rondleiding geboekt in The Living Maori Village Whakarewarewa. Je kunt ook naar andere dorpen, maar dat is vaak ‘s avonds. En ik had geen zin om in het donker te rijden en wilde graag weer naar de kust. Om twee uur was er een performance, waarin door dorpsbewoners dans en zang opgevoerd werd. Op zich wel aardig en ook de Haka kwam aan bod, maar of ze er nou zo’n zin in hadden.. Je mocht alles filmen en fotograferen met als gevolg dat je weinig zag omdat degenen die voor jou zaten constant hun telefoon hoog hielden. Twee keer grr!

Daarna werd de gelegenheid gegeven om met hen op de foto te gaan en dat moest eerst klaar zijn voordat de rondleiding kon beginnen. Drie keer grr! Het was best interessant om te horen hoe zij gebruik maken van het kokendhete water en de hete grond voor koken en badderen. Elke maand wordt het water gecontroleerd of het niet giftig of iets dergelijks is. Vanuit het park had je uitzicht op de Pohutu geyser en nog twee, aan de andere kant van het hek. Daar is een park van de overheid, waar ze een Maori dorp hebben nagebouwd, bijna het zelfde vertellen en de mensen uit Whakarewarewa werken. Dan is het net zo makkelijk als je in het echte dorp gaat kijken.

Na de rondleiding kon je nog verder rondkijken, maar ik heb Count Dooku weer aangeslingerd. Na al dat toerisme kakte ik helemaal in en moest nog anderhalf uur rijden. Gelukkig ging dat vrij vlot en stond ik om half zes bij de receptie van Island View Holiday Park in Opotiki. De dame was zo blij dat ik er was, ze had me al twee keer gebeld en de voicemail ingesproken waar ik bleef. Best raar, want de receptie is tot acht uur open en ik had bij de boeking aangegeven dat ik rond zes uur zou arriveren. Ik was dus juist te vroeg. De cabins op het park zitten allemaal vol met Maori, er is nauwelijks een toerist of camper te bekennen. Ik sta op een mooie plek aan zee, alle ruimte. De dame kwam tijdens het eten koken nog vragen of alles in orde was en of ze iets kon doen. Nou, een waterkoker zou wel handig zijn. Daar was blijkbaar iemand mee vandoor gegaan, maar binnen vijf minuten stond er een nieuwe. De Maori zijn met veel. Veel eten, veel lawaai, luide muziek en veel telefoons. Dus slechte WiFi;-) Ze doen maar, ik sta een eind verderop en ga slapen.