Traveling by car, bus and train!

Maandag 18 februari, Portobello

Bij mijn vertrek bedankte ik de camping eigenaresse voor het heerlijke, ontspannen verblijf. Zij vertelde dat ik nog van geluk mocht spreken dat ik 1 pinguïn had gezien, de vorige dagen was het niemand gelukt om een pinguïn te spotten.

Count Dooku was ook tot rust gekomen (zelfs de koelkast deed het nog) dus zijn we met goede moed vertrokken voor de volgende 100 kilometer verder langs de kust richting het zuiden. Een stop in Shag Point was te vroeg op de dag voor zeedieren, hoewel het daar ook vast ongetwijfeld erg mooi was geweest.

Omdat de benzinemeter al een aardig stuk gezakt was richting de E van Empty, maakte ik in Palmerston een tankstop. Bij de New World krijg je bij de boodschappen een extra kassabon voor 6 cent per liter korting bij bepaalde tankstations. Een handige app vertelt je waar precies.

Een mannetje stond al klaar om op mijn signaal te tanken - wat ik eerst niet in de gaten had. De dame achter de kassa adviseerde mij om na Waikouaiti via Karitane de Scenic Route te rijden. Wel een beetje steil, maar gegarandeerd mooier dan via de 1. Advies moet je nooit in de wind slaan, dus nadat mijn auto voorzien was van brandstof én schone ramen op pad gegaan. Count Dooku had trouwens 1 op 11 gereden, wat mij zeker niet tegenviel gezien het moeizame trekken af en toe.

Nou, het was weer oud en vertrouwd bochtig en steil. De maximum snelheden heuvelopwaarts en in de bochten haalden wij slechts zelden, soms wilde ik wel helpen duwen.. Ondanks dat waren de uitzichten weer fantastisch. Dat verveelt nooit. Bij Puketeraki Lookout gestopt en daar een wat ouder Nederlands stel gesproken. Type ‘van stand’. Slaap jij daar in?! Ja, maar niet aan de kant van de weg, dat heb ik mijn moeder moeten beloven. Toch kreeg ik van hen nog de tip om na Dunedin niet via het water onderlangs naar Portobello te rijden in verband met de vele wegwerkzaamheden, maar via Highcliff Road. Juist, hoog door de bergen.

Eerst maar eens naar Dunedin. Bij Evensdale ben ik de 1 weer opgegaan; ik had genoeg van het sterke stijgen en dalen en oren die steeds dicht gingen zitten. Maar ook op de highway schoot het niet echt op. Een vrachtwagenchauffeur kon er wel om lachen dat ik hem inhaalde met zo’n 20 kilometer per uur. We hadden er de hele passing lane van enkele kilometers voor nodig.

Dunedin is de tweede grote stad na Christchurch, wat mij betreft wel een stuk ingewikkelder. Het zou op het Schotse Edinburgh lijken. Druk, veel eenrichtingsverkeer en gesplitste wegen. Voordat ik het in de gaten had was ik het centrum al voorbij. De auto geparkeerd voor 1 dollar per uur en teruggelopen naar het centrum. Snel wat rondgekeken en boodschappen gedaan. Ook hier de ene na de andere pinautomaat geprobeerd, helaas. Ik was er haast ziek van. Tot de laatste poging bij de ATM in de New World. Er stond zelf een logo van de Rabobank op, dus als dat niet zou lukken?! En gelukkig, hier kon ik pinnen.

Na enig gezoek had ik de juiste richting gevonden naar de Otago Peninsula. En ook de Highcliff Road. Die verkoos ik dan maar boven de langdurige vertraging van de wegwerkzaamheden. Nou, spectaculair was het! Vangrails is hier slechts in opkomst, dus voorzichtigheid geboden. Haarspeldbochten, steil klimmen en dalen en goed opletten waar je heen moet. Blijkbaar was ik toch te vroeg afgeslagen, want ik kwam ‘opeens’ aan het water uit temidden van de werkzaamheden. Ook hier was het goed uitkijken: een halve meter verder naar links en het was plons.

Op het Holiday Park in Portobello werd ik verwelkomd door een lief oud dametje. Dat echter wel van wanten wist. Op mijn vraag om wat informatie over de omgeving kreeg ik een boek in de handen gedrukt dat ik zo direct maar moest lezen bij ‘a nice cup of tea’.

Ik sta op een plek mooi dicht bij de receptie, keuken en het toiletgebouw. Het is eens een keer wat anders. De plaatsen zijn aangewezen, dus je kunt met een gerust hart weg. Het was maar goed dat ik gereserveerd had, want ‘s avonds was het stampvol.

Na een korte bui heb ik mij geïnstalleerd zoals de dame zei. Genoeg te zien en doen hier, dus ik moest keuzes maken.

Na het eten heb ik nog een stukje gewandeld, onder andere langs de bushalte. Er stond een lege bus met de deuren wagenwijd open en geen chauffeur te bekennen. Ook na de verwachte vertrektijd niemand, pas na 10 minuten kwam hij aanlopen. Op mijn vraag of dit de juiste lijn was en hoe laat ik ‘s avonds nog terug kon, kreeg ik zijn boekje met de dienstregeling. Ondertussen probeerde hij te starten, wat niet lukte. Hij werd steeds bozer, maar volgens mij was het zijn eigen schuld omdat alles aan en open was gebleven tijdens zijn stop. Ik wilde het boekje teruggeven, maar prompt startte de bus toch nog en gingen de deuren voor mijn neus dicht.

Morgen ga ik terug naar Dunedin, maar dan wel met het openbaar vervoer. Het rijden hier is best inspannend en vergt enorm veel energie. Wat ik liever voor leukere dingen gebruik!

Dinsdag 19 februari, Dunedin

Na een ietwat slechte nacht, waarin het gelukkig wel afgekoeld is door de regen stond ik iets voor tien uur bij de bushalte. Binnen enkele minuten zou de bus komen. Na een kwartier reed er een bus voorbij die wenkte dat er niet bij hem ingestapt kon worden. Ik vroeg aan een meisje bij de bushalte of dat ‘onze’ bus was en of die nog wel kwam. Ja hoor, met een paar minuten. Weer een kwartier later kwam -ie dan eindelijk toch.

Later dan gepland ben ik in het centrum uitgestapt en gaan lopen naar Baldwin Street, de steilste straat ter wereld. Via de campus van de Otago University en een soort van studentenwijk met alle zooi die daar schijnbaar bijhoort, liep ik door de Botanische tuinen richting de steile straten. Na een uurtje flink doorstappen was ik er dan eindelijk. En toen wilde ik natuurlijk ook nog naar boven! Met een stijgingspercentage van 35% was dat best een uitdaging. Elke 2.86 meter die je horizontaal loopt, stijg je 1 meter. Pittig, maar ik ben er van overtuigd dat de klim bij Onuku Farm steiler was.

Omdat het zo broeierig warm was en ik een flinke inspanning had geleverd, vond ik dat ik wel een ijsje verdiend had. Op de weg terug kwam ik langs een of ander biologisch winkeltje en die hadden me daar toch lekker ijs! Ekkelenkamp in Ommen valt er bij in het niet. Zulk ijs heb ik nog nooit geproefd, hoewel het toch ook van koemelk was gemaakt. Mmm...

Daarna moest ik flink doorlopen want om half drie zou mijn trein gaan. Ik had de avond tevoren een ticket geboekt voor de 4 uur durende Taieri Gorge Railway van Dunedin naar Pukerangi en weer terug. Dwars door de bergen, zodat ik ook eens goed om me heen kon kijken en genieten zonder te verongelukken. Op het station bleek dat ook de trein vertraging had. Omdat ze wel goede WiFi hadden heb ik alvast wat foto’s voor het blog geüpload. Trouwens, de tekst bij de foto’s moet ik handmatig en per stuk veranderen, dus dat kan nog wel eens achterlopen.

Twintig minuten later dan gepland gingen we van start en het was gelijk schitterend. Het had zo in een aflevering van Railaway gepast. Via Wingatui, Parera, Mount Allen en Arthur’s Knob gingen we naar Pukerangi alwaar de locomotief van kant wisselde. Ik zat eerst in de laatste wagon, daarna dus in de eerste. Via de bergen, het bos en langs/over rivieren toerden we verder. Af en toe met spectaculaire uitzichten, met name op de viaducten die we passeerden. Onderweg werd vanalles over het gebied verteld, reuze interessant. We zijn door 10 tunnels gekomen en langs rotsen wat maar net paste. In deze gebieden kun je niet met de auto komen, dus bijna ongerept. De trein schommelde veel en sommige foto’s heb ik van binnenuit genomen. Daarom niet minder mooi.

Nadat we rond 19.00 uur weer terug waren heb ik gauw nog wat Mb gebruikt en toen op zoek naar de bus terug. Om half negen terug op de camping na een lange, vermoeiende maar echt schitterende dag!